Claw Boys Claw | Familie, vrienden en fans

Je voelt het: dit wordt geen gewone afscheidsavond. Claw Boys Claw speelt zijn laatste show in PAARD en overal waar je kijkt staan vrienden, oud-bandleden, kinderen, partners en een zaal vol loyale fans klaar om de band uit te zwaaien. Het is warm, het is luid, het is liefdevol ❤

Tekst en foto’s: Judith Zandwijk
Locatie: PAARD | Den Haag Datum: 15 november 2025

De erfenis dendert door

Tijdens het laatste nummer van hun allerlaatste show in PAARD zit niet Jeroen Kleijn achter de kit voor Superkid, maar zijn zoon Jan, die met dezelfde felheid zijn vaders drumstel te lijf gaat. Vanuit de coulissen en de zaal wordt met een mengeling van trots en ontroering gekeken hoe de jongste Kleijn laat zien dat muziek zich niet laat uitzetten. 

De avond in één beeld: Claw Boys Claw stopt, maar de erfenis dendert vrolijk door. Jan is trouwens niet zomaar een gelegenheidsinvaller; met zijn band The Hook trapte hij de avond af. Samen met Rein Rinsema en Lou Duringhof levert hij een voorprogramma dat, met herkenbare basrifjes, powervol gitaargeluid en meerstemmigheid, tot vrolijk stemt.

Dan start de hoofdact. Marcus Bruystens aan de bas, Jeroen Kleijn terug achter de trommels, John Cameron op gitaar en ook op het podium; zijn zingende partner. Op het moment dat Peter te Bos verschijnt, barst de uitverkochte Grolsch Zaal in luid applaus uit.
Te Bos, iets ouder maar nog steeds de meest charismatische man in de zaal, maakt een kwinkslag over zijn leeftijd en de kruk die op het podium staat. Olifant uit de kamer, humor erin. 

Hoeksteen van de Nederlandse rock

De band kondigde eerder al aan te stoppen met optreden, al blijft nieuwe muziek maken wél op het menu staan. En dat is maar goed ook, want Claw Boys Claw is inmiddels erfgoed. Meer dan vier decennia lang vormden ze een hoeksteen van de Nederlandse rock: van gruizige garagerock tot Americana-achtige uitschieters en alles daartussenin.

De setlist is een reis door die rijke geschiedenis. Jong en oud publiek wiegen eerst wat voorzichtig, om daarna steeds wilder mee te gaan. De jonge honden van The Hook duiken vrolijk mee de dansende massa in.
Als gezegd veel famile; want ook Camerons dochters zingen een nummer mee; Hammer.

Te Bos loopt als vanouds een rondje door het publiek, laat onderweg selfies nemen en glimlacht iedereen warm toe. Alsof hij van iedereen persoonlijk afscheid neemt. Terug op het podium steunt hij even op de kruk, Cameron en Bruystens leunen dan ook graag even tegen hem aan; vier mannen die duidelijk nog elke seconde plezier hebben in wat ze doen.

Familiebanden die sterker zijn dan gaffer tape

De lichtshow; het domein van Beryl, zus van Cameron en partner van te Bos kleurt elke song net even feller.
Juist! De familiebanden zijn bij Claw Boys Claw sterker dan gaffer tape.

Chemie

In de toegift, nóg een verrassing, stapt voormalig bassiste Bobbi Rossini het podium op en speelde Shake It On The Rocks en So Mean mee. Opeens is het 1983, en tegelijk helemaal niet: de chemie is nog steeds intact. 
Wanneer Rosie wordt ingezet, zingt de zaal keihard mee. Het nummer dateert uit 1992 maar veel fans lijken deze versie, deze band, dit moment te willen vangen, vasthouden en nooit meer loslaten. “Owwww Rooooosssiiiee…….”

Met het up-tempo nummer Superkid zwaait Claw Boys Claw af. De band buigt en zwaait, het publiek juicht, pinkt een traan en backstage verzamelt zich een nieuwe generatie rondom de helden.

Optredens mogen stoppen maar de muziek, de liefde en het plezier blijven overeind. En hard ook.