Previous Industries brengt op hun album Service Merchandise klassieke hiphop terug naar het heden. De samenkomst van deze drie doorgewinterde muzikanten zorgt voor een welkome afwisseling in de huidige rapindustrie.

Door: Mats Burgering

Het trio uit Chicago introduceert zichzelf in het openingsnummer. Als eerste komt Still Rift aan het woord met een eerbetoon aan MF Doom’s Curls: ‘Cock fight, get the money like curls / A betting man wins but loses the girls‘. Vervolgens is het de beurt aan de bekendste van het stel, Open Mike Eagle, een underground veteraan met negen solo-albums op zijn naam. Ten slotte stelt Video Dave zich voor en schenkt hij samen met zijn partners het eerste, maar zeker niet het laatste, tumblerglas in: ‘We’ll drink up all the whiskey that you got on your shelf‘.

Het album Service Merchandise neemt de luisteraar mee terug naar de jaren 70 en 80, niet met sentimentele herinneringen, maar met een focus op het rondshoppen in Amerikaanse ketens uit die tijd. Het verlangen naar een Super Nintendo die je als kind niet kon veroorloven in winkels die nu vergeten zijn, wordt weer tot leven gewekt in de vorm van songtitels op dit album.

De instrumentatie is als verfijnde whiskey, met een rokerige productie van onder andere Child Actor, die het merendeel van de beats verzorgt. De rauwe jazz-rapproductie doet denken aan tijdsgenoten Shabazz Palaces en The Alchemist, en is gevuld met intrigerende ‘sample chops‘ afkomstig uit stoffige hoeken van platenzaken in L.A.

Hoogtepunten zijn het laidbacknummer Pliers, met een waanzinnige videoclip, waarin de drie muzikanten zich mengen in een nagetekende scène uit Jaws. Hier volgen de muzikanten elkaar achteloos op met slimme woordspelingen rondom een stevige bankschroef en de druk waaronder ze staan: ‘Grip on all my vices, ‘cause they hold me back / My vices love it when I grip them and I know because they hold me back‘. De haperende triphop van Montgomery Ward opent met gastbijdragen van Quelle Chris, die uitblinkt met een levendige verse, en Queen Herawin, die op punctuele wijze bijdraagt. Dominick’s biedt wat afwisseling van de ongedwongen houding van het trio, waarbij ze naar het puntje van hun stoel schuiven en in een explosieve chaotische storm terechtkomen, aangewakkerd door audiofragmenten van aanjagende kreten tussen de opeenvolgende verses door. 

Dit album is er eentje voor de fijnproever. Daar waar een gemiddelde Travis Scott-fan misschien schrikt van het gebrek aan refreinen, zullen de ‘oldheads’ — die beweren dat vroeger alles beter was — en gewoonweg liefhebbers van gelaagde beats en verweven raps genieten. Voor hen is hiphop terug.