Onze tips voor wat er verder nog is losgelaten op de wereld en waar je toch even kennis van moet nemen.

Lone Assembly – That Never Happened ep
(Door: Ronald Klootwijk) – Eerlijk is eerlijk: het uit Genève afkomstige Lone Assembly vindt met debuut ep That Never Happened het wiel niet opnieuw uit. Dat is ook helemaal niet nodig als je liedjes krachtig genoeg zijn en dat is in het geval van deze band zo. De muziek van de Zwitsers past in het synthpop/ darkwave/postpunk-straatje. Wat op opener Cut The Roses meteen opvalt is de baritonstem van zanger-toetsenist Raphaël Bressler die als een soort kruising van Tom Smith (Editors) en Stuart Staples (Tindersticks) klinkt. All Around Me en Seven Souls zijn heerlijke uptempo songs en zijn voorzien van fijne gitaarloopjes van gitarist Glenn Le Meur. Afsluiter Backwards is een bloedstollend mooie ballad die menig luisteraar kippenvel zal bezorgen. Lone Assembly heeft met het door verlies en verdriet geïnspireerde That Never Happened een geweldige ep afgeleverd. Van dit kwartet gaan we ongetwijfeld nog meer horen. Daar kun je een Zwitsers uurwerk op gelijk zetten. (Eigen beheer)

Jake Nicoll – Lonely Mission
Hoe komen ze eraan, vraag je je af. Sympathiek label Tiny Room Records brengt een album uit van de Canadese singer-songwriter Jake Nicoll, zijn elfde intussen. Nicoll is naast muzikant eigenaar van een studio in Newfoundland en experimenteert daarom graag met de sound van zijn albums, die zodoende vaak wisselt. Op de plaat vindt je negen liedjes die hij in eenzaamheid tijdens de lockdowns schreef, in een creatieve cocoon, zo wordt het in een bericht bij het album genoemd. Geen wonder dus dat het ingetogen liedjes zijn. Maar vrees niet, het is geen pessimistische bijeenkomst want voortdurend klinkt hoop door. Nicoll heeft een lichte stem die doet wat denken aan Donovan, een troubadour uit de jaren zestig. En daarmee heb je gelijk een beetje de sfeer te pakken. De liedjes zweven rond folk, maar altijd met een alternatief randje, een aangename ‘West-Coast-sfeer’. Nicoll kiest in zijn liedjes niet voor gemakkelijke oplossingen en dat maakt de composities boeiend om naar te luisteren. Veel liedjes zijn gebaseerd op akoestische gitaar, maar rijkelijk gearrangeerd. Het album klinkt prachtig. De liedjes zijn zo mogelijk nog mooier. Neem bijvoorbeeld het bedachtzame titelnummer Lonely Mission. Aanrader voor wie houdt van luistermuziek met diepgang, en dat is elke muziekliefhebber, toch? (Tiny Room Records)

Thames – Lessons For The Patriarchy ep
Uit Amsterdam komt de band Thames rond de Engelse zanger & gitarist Merlyn Baartman. Hoge energie is de rode draad voor de vier liedjes op de ep Lessons For The Patriarchy. De sound is een beetje donker en geïnspireerd op postpunk-bands uit het Verenigd Koninkrijk, en verdomd, daar slagen ze best goed in en combineren de agressieve speelstijl nog met pakkende refreintjes ook. In zijn teksten klinkt de verbazing door hoe emotioneel geremd de landgenoten van Baartman zijn. Hij gaat daarom zelf helemaal los op alles wat met ‘toxische masculiniteit’ te maken heeft en hoop met zijn muziek een steentje bij te dragen aan maatschappelijke veranderingen en de manier waarop we met elkaar omgaan. (Shai Records)

The Day – The Kids Are Alright
Droompop uit Hamburg en Antwerpen. Niks bijzonders of vernieuwend, gewoon een mooi klinkend en verzorgd album met rustige liedjes. Met een enkel iets meer vurig gespeeld en up-tempo uitstapje, maar altijd gedragen door de serene stem van Laura Loeters. Single Nemesis springt er als uitgesproken poppy uit en etaleert wat het duo vermag. (Sinnbus)