Als Bart Hoogvliet (Smudged, Knife Massage) hoort dat Wim van MuziScene na 30 jaar weer een keer met zijn oude band gaat optreden, ziet hij zijn kans schoon: de recensent recenseren en uitleggen wat hij van recensies vindt.

ChatGPT: Een recensie is een kritische beoordeling of evaluatie van een product, dienst, boek, film, voorstelling of ander soort werk. Het doel van een recensie is om lezers te informeren over de kwaliteit, kenmerken en eventuele tekortkomingen van het besproken onderwerp. Recensies kunnen worden geschreven door experts op het gebied, zoals filmcritici of literaire critici, maar ook door gewone consumenten die hun ervaringen willen delen. Vaak bevatten recensies een beschrijving van het werk, een analyse van de sterke en zwakke punten, en soms ook een aanbeveling of score.

22 december 2023, na het concert van Smudged in Rotown Rotterdam. ‘Hey Wim! Kom eens hier jij!’, roep ik met veel bombarie en grote handgebaren van achter de merch-stand. ‘Geen nare stukjes schrijven nu hè! Want ik weet waar je woont!’ Waarop Wim paraat antwoordt: ‘Nou maak je maar geen zorgen… want over jullie schrijf ik nooit meer wat… maar doe toch maar een T-shirt alsjeblieft.’

Misschien had ik inderdaad niet recensenten publiekelijk moeten afkraken in een Rotterdamse podcast. Maar ik kan het niet helpen. Als je ze over elkaar heen legt, is het dezelfde blueprint die nooit gebruikt wordt. Enkele cliché’s:

• Het publiek kwam maar lastig op gang maar…
• Ondanks het slechte weer weet de band uitstekend…
• Mosh-pit bleef uit maar…
• De band zwiert hongerig over het ietwat kleine podium en…

Zeker die grote festivals waar er dan weer één grote wedstrijd van wordt gemaakt: ‘DE TOP 50!!! WIE WAS DIT JAAR DE VETSTE BAND??!’

Stop hiermee. Je lijkt wel een puistige youtuber, hongerig voor Clickbait. Want de druk is voor artiesten al hoog genoeg zoals die is. Speel je eindelijk op Noorderslag, ben je 3 dagen later toch weer depressief als je niet in die top25-kutlijst staat. En waarvoor…

OOR. Dat is tenminste nog comedy. Die kraken gewoon alles af. Daar hebben we hier allemaal wel een handje van. Ook de lieve bands uit de buurt kraken alles af in de bandbus, maak je geen zorgen. Mijn favoriet was die van Chef’s Special. De kop luidde: ‘Het was alsof je een vliegtuig in slowmotion zag neerstorten!’ Prachtig toch. Die zou ik echt inlijsten.

De dag dat Jim Impelmans mij dan ook een bericht stuurde dat Wim weer ging spelen met zijn band ‘The Itch ergens verstopt op een industrieterrein in Delft, gingen de handjes jeuken. ‘Kom, we gaan lekker zuipen en een recensie schrijven!’ Gewapend met pen en papier kwamen we het terrein op geschoffeld. Menig oostbok flatgebouwcomplex in Ommoord-zuid ziet er gezelliger uit. Voor een soort gebombardeerde Berghain staat een bord: ‘De koperen Kat’. Een lokale bierbrouwerij met een leuk saloon-achtig barretje erin, inclusief stront chagrijnig personeel dat al patat kauwend vroeg wat ik dan maar wilde drinken. Heerlijk.

‘Nu, word ik toch opeens een beetje zenuwachtig hoor’, lachte Wim terwijl hij ons tegemoet liep. ‘Nou, we hebben er zin in hoor… maar hou je dit aan zometeen?’ grapte ik. Terwijl Wim duidelijk geslaagd was voor de fashion ronde. Zwarte spijkerbroek. Groen-zwart blokjesvest met een Moving Targets-shirt eronder. Waarna zijn gitarist komt aangelopen (die ook in de band ORDR speelt deze zondagmiddag) compleet in formule 1-pak met bril om zijn hoofd gebonden, groet hij ons met brede glimlach. Ja… dan heb je me. Gelijk fan. Wat een mooie vent zeg.

Na wat beschonken maar geslaagde kaarttrucjes te hebben gedaan voor de kinderen van de entourage-daddy’s van de bands was het tijd voor The Itch om de middag af te trappen. Haha, nee, ik ga geen recensie schrijven. Dat zou hypocriet zijn… Naaaah vooruit: Deze is voor jou Wim ❤

Drie nummers erin leunt Jim naar me toe en grijnst ‘Dit is zo lief’. Ik knik hevig met dezelfde grijns. ‘Dit zijn wij over 30 jaar’, vervolgt hij met een bredere lach. ‘Dat mag ik echt hopen’, antwoord ik. Het melancholische gevoel wat de band ons gaf door on-stage chemie gaat dan ook weer perfect gepaard met de punk/alternative-liedjes. We kwamen samen dan ook niet echt veel verder dan soms nog even bij elkaar in te fluisteren om allebei de gitaren/sound te complimenteren. De rest interesseert ons eigenlijk geen zak. En ik denk dat dat universeel is. Niemand niet. Je wilt gewoon chemie en vriendschap zien en het gevoel krijgen dat je ergens bij hoort.

Maar Wim, het is niet alleen maar rozengeur en maneschijn deze middag in Delft. Het noodlot slaat toe en er breekt een snaar. Met een daarop volgend onontkoombaar ongemakkelijk excuus-praatje van Wim waar je niet veel van verstaat, want de backingtrack (die toch zeker al halverwege het nummer was) was nog niet gestopt. Wij lachen natuurlijk. Simultaan maken we een schrijfbeweging in de lucht terwijl Wim zijn handen grappend voor zijn gezicht slaat waarop weer een Geer en Goor-achtige schaterlach volgt in het stille publiek.

Ook de gitaarsolo die op de backing stond zorgde voor een lach. Kan je niet maken Wim. Gewoon spelen die solo. En zet die MacBook uit 2015 even buiten beeld.

Voor de rest was ik eigenlijk vooral onder de indruk van je backings. Precies zoals die moet. Kurkdroog en hard. Met het hoofd een beetje gekanteld inclusief geknepen oogjes. Ik ben dan ook een beetje een pop-sletje, maar de refreinen waren ijzersterk en daar kan menig Krautrock-band wel een voorbeeld aan nemen.

Er vallen nog een paar biertjes omver op het podium maar de moshpit bleef uit.

Wim, bedankt voor de leuke middag en je mag nog altijd over ons schrijven… Als het maar positief is want ik weet waar je woont.

Bart