De stijl van de Compact Disk Dummies, de bandnaam van de Belgische broers Lennert en Janus Coorevits, wordt vaak omschreven als electropunk. Oké, electro heeft het, maar punk? Nee, hun muziek lijkt in de verste verte niet op punk. Dus voor diegenen die Compact Disk Dummies nog niet kennen: trap er niet in. 

Als dit intro negatief wordt ervaren; dat is zeker niet het geval! De omschrijving electropunk doet de band namelijk zeer tekort. We willen nu eenmaal alles graag in hokjes stoppen en dat is nu net wat lastig bij Compact Disk Dummies. Okee, het is electropop, maar ook met een vleugje disco, funk, retrohouse en zelfs af en toe iets melancholisch. 

De eerste twee albums van het duo zijn zonder uitzondering uiterst swingend en dansbaar. Op het derde studioalbum gaan de broers verder met het verkennen van de grenzen van de stijl waarin ze zo goed zijn. De nummers verhalen over verlangens, verwachtingen en meningen (van de buitenwereld). Maar ook twijfels worden geuit. 

Een songtitel als Like a Turtle On Its Back of een tekst als “I don’t know where we go​, but the wind in the sails will drift us away. There’s nothing we can do and I don’t know​, I don’t know where we go. But the stronger the tide, the less we can hide. So let it be and let it go” zegt eigenlijk al genoeg.

En dit alles gieten Lennert en Janus steeds in aanstekelijke ritmes en melodieën, waarbij je eigenlijk niet stil kunt blijven zitten. 

Net zoals de intro van dit stuk wat misleidend is, zo is ook de eerste halve minuut van het album dat. Het “solàr, solàr” waarmee het eerste nummer start klinkt een beetje alsof een Braziliaanse volkszanger een track inleidt. Gelukkig komt het daarna allemaal meer dan goed. De nummers passen steeds goed achter elkaar en het eerste deel van het album is verfrissend en afwisselend. 

Bij het vijfde en zesde nummer wordt iets gas teruggenomen en wordt er wat meer diepgang gezocht. Zowel in de teksten als muzikaal. De heerlijke melodielijn van Where We Go (Calypso) is aanstekelijk. Terwijl Like A Turtle On Its Back het minst “electro” is van de tracks op The Signal. 

Vervolgens dendert The Signal weer vol door met als volgende hoogtepunt de titeltrack. Ongetwijfeld een nummer dat het live goed zal doen. Trouwens, live is Compact Disk Dummies sowieso een feest. 

Het slotnummer is, zoals op zoveel albums, weer een buitenbeentje. In dit geval wordt het nummer, Underwater, mooi opgebouwd naar een climax, om vervolgens weer af te sluiten zoals het nummer startte. 

Compact Disk Dummies levert met The Signal een tof album af. Misschien niet ultiem vernieuwend, maar de mannen zijn duidelijk de grenzen binnen hun muzikale stijl aan het verkennen. Maar bovenal is het een swingend feest om naar te luisteren, van begin tot eind. Oké, misschien niet de eerste 30 seconden…