Het Oxfordse kwartet Ride heeft in het verleden behoorlijk geleden onder het succes van hun debuutalbum Nowhere. Deze instant klassieker uit 1990 bleek moeilijk – eigenlijk helemaal niet – te evenaren en nadat succes uitbleef besloot de band in 1996 te stoppen. De bandleden zochten hun eigen weg, waarbij vooral Ride-voorman Andy Bell succesvol was als basgitarist van Oasis. De mannen hielden wel steeds de deur open voor hereniging en in 2015 werd een aantal concerten gegeven op festivals in Europa. 

Interplay is het zevende studioalbum van Ride en het derde na de hereniging in 2015. En gelukkig is Ride trouw gebleven aan de britpop en shoegaze. Sterker nog, Interplay is bedoeld om het oorspronkelijke geluid en sfeer van de band terug te brengen. En dat is gelukt!

Dat het album de muzikale sfeer van weleer wil terugbrengen is vanaf de eerste noot duidelijk. Het hele album ademt eighties en nineties, terwijl het nergens oubollig aandoet. Het openingsnummer, Peace Sign, is een lekkere uptempo meezinger en ook het tweede nummer, Last Frontier, is lekker uptempo. De toon is gezet. 

Maar dan volgt het schitterend opgebouwde Light In A Quiet Room. De eerste helft van het zes minuten durende nummer is ingetogen met een fragiele melodielijn. Halverwege, je zou bijna denken dat het een volgend nummer is, begint een instrumentaal gedeelte. Op het eerste gehoor een kakafonie van gitaren, maar het ontwikkelt zich tot een melodieus geheel dat aan het einde van het nummer weer prachtig ingetogen is, precies zoals het nummer ook startte. 

Opvallend aan het album is dat de nummers sterk van elkaar verschillen. In de zin dat je niet het idee hebt naar steeds min of meer dezelfde sound te luisteren. Het toont de veelzijdigheid, en waarschijnlijk ook de kwaliteit en ervaring van Ride. Zo is I Came To See The Wreck wederom een nummer dat direct prettig in het gehoor ligt. Vanaf de tweede keer dat je het hoort kun je het refrein al meezingen. 

Na enkele rustigere nummers volgt er met het opgetogen Sunrise Chaser, gevolgd door het wat duisterdere Midnight Rider, een leuk gevonden tegenstelling. Met de laatste twee nummers bouwt Ride zorgvuldig af naar het eind van het album. Essaouira, een absolute topper op Interplay, is ruim zeven minuten lang heerlijk dromerig en licht psychedelisch. 

Het slotnummer, Yesterday Is Just A Song, is dan weer een mooi ingetogen, bijna statig nummer. Maar het is vooral de boodschap van het nummer die verwijst naar het verleden van de band, waarmee link met Nowhere wordt gelegd. Een zeer geslaagde link, verwacht niet het wat rauwe, ongepolijste van Nowhere, maar wel een schitterend album van een band die door evolutie zichzelf opnieuw heeft uitgevonden!