‘Het is niet allemaal rozengeur en maneschijn, uiteraard’

Lief Dagboek,

‘Waar te beginnen?’ vind ik altijd een goede manier om een post te beginnen… Er is inmiddels alweer zoveel te vertellen dat je er een bibliotheek mee zou kunnen vullen. Problemen met backline huren, een gestolen telefoon (dit keer niet die van mij) en veel gesprekken over activisme en statements; het maakte het een vrij bewogen dag. Het is niet allemaal rozengeur en maneschijn, uiteraard, maar dat was natuurlijk te verwachten.

In de aanloop naar het festival werd al duidelijk dat de organisatie van SXSW niet helemaal zuiver is, en niet in lijn ligt met de idealen die wij als bandleden hebben. Naar Texas afreizen op zich is al iets wat bij mij voor dubbele gevoelens zorgt. In deze staat worden mensenrechten geschonden – abortus is illegaal en transpersonen worden flink gediscrimineerd. Voor wie het nog niet wist: ik ben zelf transgender. Maar daarbovenop kwam nog eens het nieuws dat SXSW gesponsord wordt door ‘foute bedrijven’. Bedrijven die ook medeplichtig zijn aan het vermoorden van mensen in Gaza.

In de dagen voordat we vertrokken zagen we al steeds meer bands afhaken en oproepen om SXSW te boycotten. Ik heb vanaf het begin veel van deze berichten gedeeld in de app-groep en daarin hebben we dat met elkaar besproken. Al met al meer dan genoeg redenen om onze middelvinger op te steken naar SXSW, Texas en de VS in het algemeen; de hele gore fascistische bende kan de stront in zakken!!!

Maar toch zit ik hier. Shows te promoten. Een dagboek te schrijven. ‘Hoe kan ik dit voor mezelf rechtpraten?’, vraag ik aan mezelf. Ben ik niet ook medeplichtig? Kom ik er mee weg door te zeggen dat ik geen activist ben maar een artiest? Laat de activisten maar de wereld verbeteren, laat mij mensen entertainen!

In essentie ben ik het daar wel voor een deel mee eens. Maar waar mensen je al snel op wijzen is dat je juist als artiest je invloed kan of moet gebruiken om de wereld te verbeteren. En ik ben het daar ook wel mee eens. Maar waar de balans precies ligt weet ik gewoon niet. Het is vallen en opstaan, nieuwe dingen leren, kijken hoe je het beste je invloed kan gebruiken. Maar ik heb mijn leven opgedragen aan muziek, niet aan activisme. Mijn activisme IS muziek. Mijn activisme is om op het podium te staan als mezelf; misschien herkennen mensen zich in mij. Maar ik kan me een stuk beter uiten door middel van muziek dan door woorden. (Al doe ik mijn best voor dit dagboek!)

Ik snap de kritiek. Ik snap het dat mensen er over willen discussiëren. Dat misschien deze post in mijn ‘dagboek’ niet alle hokjes aanvinkt die mensen van me verwachten. En het is goed om die standaard hoog te houden, om scherp te zijn op deze dingen! Kritiek is moeilijk om te ontvangen, maar wel nodig. We moeten blijven leren.

Verder is het grotendeels een kwestie van geld. De hele trip kost ons volgens mij meer dan 15.000 euro. Een groot deel wordt gedekt door de crowdfunding die we hebben gedaan. Een ander deel komt uit subsidies. Subsidies die we trouwens alleen krijgen als we op het officiële programma spelen. En dan is er nog de tijd en moeite die we er in gestoken hebben. Niet om het goed te praten, maar het is wel essentiële context denk ik.

Hoe dan ook, ik kan hier nog lang over praten. Nieuwe inzichten vinden, mezelf weer tegenspreken. Maar het is nu wat het is. We zitten hier en we gaan er nu ook gewoon voor. Morgen ga ik het weer hebben over de shows en de cultuur hier en de avonturen die we meemaken. Ik had nu even de behoefte om mijn hart te luchten. En niet om iets naar buiten te brengen als groep. Nee, gewoon ongefilterd als mezelf.