Loveth Besamoh – Weather Report 1
Nadat eind vorig jaar en begin dit jaar de singles On Me en SIGNS verschenen, is het blijkbaar tijd voor een ep. Nameless is aan het lijstje toegevoegd en samen vormt het drietal nummers Weather Report 1. Met name de numerieke toevoeging belooft veel goeds voor de toekomst, want mogelijk is Loveth Besamoh, de 23-jarige Rotterdamse producer en songwriter met roots in Kameroen reeds een vervolg aan het plannen. En dat kunnen we alleen maar toejuichen, want de dromerige, sferische shoegaze smaakt naar meer. Hoewel er slechts drie nummers op Weather Report 1 staan, duurt de ep toch bijna een kwartier. Besamoh neemt de tijd om nummers op te bouwen en weet de luisteraar onvermijdelijk te boeien. Met name SIGNS is enigszins hypnotiserende postpunk, niet in de laatste plaats door de tweede stem van een zangeres en de dankzij tempowisselingen en vrij intense drums en gitaren wordt een levendige spanningsboog opgebouwd en boet het nummer geen moment aan kracht in . Dit moet live, net als On Me, dat rustig begint maar onmiskenbaar naar een climax toewerkt, een feestje zijn om te beleven. En wat moet het dan heerlijk zijn om op adem te komen op Nameless, de rustigste van de drie, maar mede door de atypische ritmes een groeibriljant, die steeds weer iets nieuws laat ontdekken, terwijl we staren naar de punten van onze schoenen of ons met gesloten ogen laten meevoeren langs wisselende emotionele ontladingen.

Tusky – Tusky
Tusky uit Utrecht (met ex-leden van John Coffey) blaast de aloude punkrock nieuw leven in. Punk is niet dood, denken we dan grinnikend. Maar lekker hoor, die Down By Law-achtige samenzang, die goudgerande refreintjes die zich lekker laten meezingen onder de douche en die lekker razende slaggitaarpartijen. De energie stuitert er vanaf, het gaat als een trein. Maar leuk is dat het gaspedaal niet voortdurend op de vloer is gedrukt: in Hommage To Decay bijvoorbeeld zit net wat meer ruimte voor sfeer en emotie. Heel aanstekelijke plaat die je nog erger doen verlangen naar zonnige dagen, met je neus in de wind rondscheuren op je brommer! (Suburban Records)

Everything Everything – Mountainhead
De artrockers uit het Verenigd Koninkrijk maken een productieve periode door: het ene na het andere album volgt elkaar in gestaag tempo op. Maar dat betekent ook dat het onderscheid tussen die albums wat verloren dreigt te gaan. Is R U Happy? bijvoorbeeld niet een liedje dat ze al eens eerder hebben geschreven? Daar staat tegenover dat de band onder leiding van Jonathan Higgs – die met zijn wat eigenaardige zangstem een geheel eigen karakter geeft aan de muziek van Everything Everything – gewoon heel mooie liedjes kan maken die ze in een rijke productie prachtig laten klinken. Toch een bedenkelijk punt op dit nieuwe album: The End Of The Contender klinkt wel erg popi jopi en trekt het niveau van het hele album tot bijna onder het niveau waar we op hopen. (BMG)

Doodseskader – Year Two
‘Fasten your seatbelts!’ Tim De Gieter (Amenra) en Sigfried Burroughs (Kapitan Korsakov) gaan op hun derde album nog wat verder in het extreem mixen van genres die je zo snel niet aan elkaar zou koppelen. Year Two is daarmee een bizarre trip die je van screamo via metal tot gruntende r&b om je oren smijt. Het doet denken aan de jaren ’90, meldt Doodseskader zelf. En dat klopt zeker, als het bijvoorbeeld om de drummachine geluiden gaat. Extreem! (45 Records)

Boskat – Welcome To Planet Urmit
Belgisch, een duo, en ze zijn niet vies van Rage Against The Machine. Kan al niet stuk. Maar zet hun debuutplaat op en wordt meteen gegrepen door het vette Schots in de aankondiging – het klinkt alsof Arab Strap’s Aiden Moffat is ingehuurd – om je daarna mee te laten voeren in Boskat’s versie van stevige maar melodieuze indierock, die dicht in de buurt komt van bijvoorbeeld landgenoten als Ramkot. Vette plaat vol vette rock. (Suburban Records)