Ieder jaar wordt Nijmegen tijdens de Vierdaagse overspoeld met wandelaars. Tijdens de feesten rond het evenement, die vaak nog veel langer duren, zijn zelfs een veelvoud van die wandelaars op pad. Op iedere straathoek en elk plein in het centrum is wel een podium te vinden waarop feestmuziek – vaak door dj’s – ten gehore wordt gebracht. Het Valkhof Park, een unieke historische plek op een heuvel aan de rand van de Waal, dichtbij de Waalbrug, kent z’n eigen festival: het Valkhof Festival. Het staat bekend als een festival voor fijnproevers waar vaak nieuwe bands te zien zijn en iedere dag wel een eigen karakter heeft. Zo is er bijvoorbeeld dit jaar op maandag voornamelijk metal, op donderdag wat meer electronica en de vrijdag vult zich met wat meer dansmuziek.

Tekst en foto’s: Jan Rijk (Dutchpix)

Wij (Jan Rijk en Judith Zandwijk, red.) kiezen voor de zaterdag en zondag waar het avontuur overwegend te vinden is in gitaarmuziek, punk en postpunk. Voornamelijk van dat laatste genre heeft het festival in het verleden al heel wat bands gehad die later (veel) bekender werden. Denk aan Idles, Fontaines DC, The Murder Capital, Dry Cleaning, Black Country, New Road, Crows en Black Midi. We zijn benieuwd van welke bands die dit jaar staan geprogrammeerd, we later nog veel gaan horen.

We lopen heen en weer tussen de podia met de namen als ‘Boog’, het kleine podium, en ‘Arc’, het grote podium. Soms maken we een uitstapje naar de prachtige ‘Kapel’ waar Extrapool de programmering in handen heeft. Misprint, een band uit Nijmegen mag de spits afbijten op de Arc en doet dat met overtuiging. Met name de zanger heeft er zin in, hij buitelt over het podium, laat een klein kind meedansen en maakt indruk op het publiek met hun Nederlandstalige Indie. Meer Nederlandstalig horen we daarna bij Sophie Straat die het protestlied in een levenslied-jasje giet. Een unieke combinatie die door het Nijmeegse publiek wordt omarmd. Super Soakers is de volgende band uit Nijmegen. In het publiek herkennen we Willem Smit van Personal Trainer waar Super Soakers ook wel iets weg heeft.

Deadletter uit Yorkshire blijkt met hun postpunk heel succesvol in Nederland. De band speelde al op Left of The Dial, Grauzone en stond zelfs in de Ziggo Dome als voorprogramma van Placebo. Ook op het Valkhof Festival is de band heel overtuigend en zijn ze al snel het hoogtepunt van deze dag. Het lijkt erop alsof veel mensen alleen voor Deadletter zijn gekomen, want tijdens het Amerikaanse Mamalarky is opeens nog maar weinig publiek aanwezig. Wellicht is dat ook te wijten aan de muziek die niet lang beklijft en met weinig overtuiging wordt gebracht. Als dan ook nog de regen flink losbarst stroomt het park tijdens de sets van Mamalarky en het Japanse Kuunatic behoorlijk leeg.

De verwachtingen rond de Rotterdamse band Library Card zijn hooggespannen. Hun singles beloven veel moois en het feit dat een aantal bandleden uit andere goede Rotterdamse bands komen kijken, voert de spanning alleen maar op. Zou dit het hoogtepunt van het festival kunnen worden? Maar hoezeer we willen en proberen valt het ons een beetje tegen. Wat de reden is, is onduidelijk. Moet de band nog wat vaker spelen en wat meer plezier krijgen in het spelen? Of is het toch alleen onze perceptie? We gaan het een volgende keer zien.

Het begint weer te regenen en stemkustenaar Loup Uberto profiteert hiervan omdat hij binnen mag spelen in de Kapel. Het is echter niet de makkelijkste muziek, waardoor veel mensen toch snel weer buiten staan. Daar begint op het grote podium Lambrini Girls, aangekondigd als Queerpunk uit Oost-Engeland. Die term dekt de lading volledig. Hun boodschap blijkt uit de teksten en wordt kracht bijgezet met monologen tussen de nummers. Ondanks de hevige regen staat de zangeres Phoebe Lunny vrijwel voortdurend aan het hek bij de bezoekers of ín het publiek. De stijl doet enigszins denken aan Amyl & The Sniffers, die we ook al eens op het Valkhof Festival hebben gezien. De Engelsen vormen het tweede hoogtepunt van de dag.

Opnieuw gaan we naar de Kapel, dit keer om de 82-jarige Duitse percussioniste Limpe Fuchs te zien. Een mooi rustpunt na al het geweld buiten. Pol is de derde band uit Nijmegen. Zij spelen new wave die teruggrijpt naar de jaren 80 en sterk doet denken aan Depeche Mode, Blancmange of Soft Cell. En Japan, waarvan Pol nota bene een cover speelt (Adolescent Sex). De heren zijn naar verluid model, en het lijkt dan ook alsof de presentatie soms belangrijker is dan de muzikale prestaties.

Zondag
De zondag begint met Frenk de Slak waarvan de naam al doet vermoeden dat het om een kindervoorstelling gaat, en dat klopt. De kinderen en hun ouders zijn massaal toegestroomd voor deze hiphop-familievoorstelling van Rico (Opgezwolle en Ricko & Sticks) en Dries Bijlsma, die de muziek verzorgt. De kinderen horen een verhaal over de belevenissen van Frenk de slak. De ouders horen tussen de regels dat Rico op spitsvondige wijze terugblikt op een lange periode van drank- en drugsgebruik, waar hij zich moedig uit heeft ontworsteld. Op het Boog-podium begint Noor, een Nederlandstalige zangeres van wiens bestaan wij niet op de hoogte waren maar waarvoor de eerste rijen voor het podium gevuld zijn met tienermeisjes die de teksten letterlijk meezingen en zich zichtbaar laten emotioneren door de zangeres. De ‘snik’ in haar stem kunnen wij niet lang verdragen en zijn blij dat het optreden van Nduduzo Makhathini begint. Naast alle (post-)punk, noise, hiphop en singer songwriters is er vandaag ook ruimte voor jazz. Nduduzo speelt op een vleugel en wordt bijgestaan door een contrabassist en drummer. Muzikaal enorm begaafd, ontzettend enthousiast en zij brengen de muziek met zo’n plezier dat het onmogelijk is om niet met een enorme glimlach de muziek te consumeren en de heupen te laten bewegen. Een hoogtepunt op de zondag.

Oh Hazar speelt hun allereerste optreden op het Valkhof Festival en maakt ‘artpop’. Hun eerste ep is in Kytopia opgenomen. Bij een debuut mogen we misschien niet te veel verwachten, maar het is jammer om te zien dat de band meer bezig is met de presentatie en er wat minder aandacht is voor het spel. The Beths zagen we al eens eerder en ook in het publiek zien we een aantal shirts van de band terug, waarschijnlijk verkregen bij eerdere optredens in Ekko of Rotown. De band speelt zeer aanstekelijke Indie die hen in Nieuw Zeeland – hun thuis – een behoorlijke status heeft opgeleverd. Nu willen ze, met een maandenlange tour door Europa en VS de rest van de wereld veroveren. Ons hebben ze overtuigd.

In de kapel speelt Jaap Middernacht, een Tilburgs duo dat psychfolk maakt. Het publiek wordt vooraf gewaarschuwd voor de teksten die niet voor iedereen geschikt zijn. Dat blijkt niet onterecht. Ze zijn niet alleen grof en komisch bedoeld, maar de humor komt, bij ons althans, niet over. De verwachtingen zijn hoog gespannen voor Vlure. De band wordt vergeleken met Arab Strap en de singles die tot nu toe zijn verschenen, klinken veelbelovend. Als een explosie stormt de band het podium op, ze zwepen het publiek op zonder ook maar een noot gespeeld te hebben en stuiteren en buitelen over elkaar heen. De vergelijking met Arab Strap houdt bij het zwaar Schotse accent wel op. De muziek zelf doet meer denken aan industriële acts als Nitzer Ebb en Front 242, maar naast een hoofdrol voor synths ook gespeeld met gitaar, drums en bas. Het is bovenal super dansbaar, wat enthousiast navolging krijgt in het publiek.

Ramkot doet het op het hoofdpodium een stuk beter dan Margaritas Podridas, een band uit Mexico met grunge die vreselijk gedateerd overkomt. De ‘rock’ van Ramkot zit goed in elkaar, maar de hype rond de band hebben wij nog niet helemaal begrepen. Cloudsurfers is een garageband uit Nijmegen met maar liefst twee drummers. De band speelt overtuigend en het publiek gaat daarin graag mee.

Nabeschouwend hebben we een prima festival beleefd. Deadletter, Lambrini Girls, Nduduzo Makhathini en Vlure vormden mooie hoogtepunten. We hebben nu alweer zin in volgend jaar!

> Bekijk ook het foto-sfeerverslag van Judith Zandwijk