Niets is ook zoiets. Ik verklaar mij nader. De afgelopen periode hebben wij het in Huize Snob een beetje druk gehad. Banenwissels, een ontploffend festivalseizoen, familiair lief en leed: al met al waren we echt toe aan even helemaal niets. Afgelopen vrijdag was het dan zo ver, nog slechts twaalfhonderdvijftig kilometer rijden en we waren in het Land van Niets. 

Door: Bert Toet 

Dat viel nog tegen, want het eerste Niets dat zich aandiende was voortgang, of beter gezegd, het gebrek daaraan; er waren meer mensen op zoek naar Niets. Uiteindelijk kwamen we een beetje verkreukeld en wat meer dan een beetje vertraagd aan. Nu ging Het Niets een aanvang nemen! Maar niets is minder waar, want mijn dochter had binnen luttele seconden door dat het zwembad (als we opschoten) nog open was. Het Niets moest nog even wachten.  
Geeft niets, morgenochtend even schaamteloos inslaan, dan hoefden we verder voorlopig echt helemaal niets. Ik weet niet of u wel eens op zondagmorgen in zo’n enorme Carrefour heeft rondgelopen? Ik kan u melden: het is de hel, het is het anti-niets. Onderweg werden we, en passant neem ik aan, nog bijna doormidden gereden door een enorme Mercedes, het scheelde bijna niets. Maar pas important, want tevreden en beladen keerden wij ongeschonden weder. Nu zou dan toch…  
Neen, mijn dochter had voor we uitgepakt hadden haar zwempakje al aan en gaf mij een blik waar niets tegen bestand is. Ach ja, als mijn vader vroeger kwaad werd van ons “Nóg een keer” in het tropisch zwemparadijs vond ik dat ook maar niets. Dus zwembroek aan en in de benen. Niets is ook zoiets. 

PS: in het kader van de queeste naar de Heilige Graal van Het Niets zal ik deze en volgende week geen nummers apart bespreken. Scheelt toch weer iets.