Ik realiseerde me iets grappigs vanmorgen. Toen ik zo’n twintig jaar oud was, had ik er aanstoot aan genomen als iemand mij een snob had genoemd. Terwijl ik het toen natuurlijk juist verschrikkelijk was. Ik wist namelijk álles, én beter over (alternatieve) muziek. Niet dat ik een onwetende zou afbranden ofzo, ik liet diegene alleen met meewarige ondertoon weten waarom welke band wel en welke niet. Ik wist dat namelijk. Dacht ik.  
Later leerde ik schoorvoetend toegeven dat er ook buiten mijn, achteraf beschouwd, zeer beperkte universum hele goede dingen gebeuren. Daft Punk was niets minder dan een openbaring, Portishead blew my f***ing mind en breek me de bek niet open over The Chemical Brotherss die live op Lowlands supergoed bleken.  
Ik wil maar zeggen, nu ik mij trots Snob noem, ben ik het misschien wel minder dan ooit. Ik pretendeer namelijk niet meer het altijd beter te weten en laat de Snob-o-Matic heerlijk over me heen komen. Nou ja, meestal dan, ik blijf een snob. 

Door: Bert Toet 

Death Lens – Slow Burner
Gelukkig nopen deze mannen uit LA mij om meteen de Snob met een hoofletter S uit te hangen. Want, al tikken ze netjes alle punkrock boxjes aan, dit is niet goed natuurlijk. Het is alsof ze juist net iets te veel met tickin’ boxes bezig zijn geweest, want ze hebben gaandeweg alle punk uit de rock geknepen.
“Ik denk dat Slow Burner het heel goed doet op de Amerikaanse collegerock stations,” sprak hij met licht meewarige, snobistische ondertoon in zichzelf terwijl hij een stukje tikte.

Druids – Ide’s Koan 
Zelden heb ik een bandnaam zo treffend gevonden als die van deze heren uit Des Moines, Iowa. Het is bij beluistering van Ide’s Koan niet moeilijk om je voor te stellen hoe deze snuiters gedrieën om een vettig borrelende ketel psychedelische sludge staan te wiegen, terwijl ze er af en toe nog even iets bijgooien om het geheel nog net wat meer substantie te geven. 
Van hard hout worden hier vakkundig dikke psychedelische planken gezaagd. Dit is dus typisch zo’n nummer dat de twintiger in mij aan zich voorbij had laten gaan en had afgeserveerd met het oordeel ‘te metal.’ Ben ik me daar vandaag de dag even blij dat ik die twintiger niet meer ben.