Eén van de weinige nadelen van de Snob-o-Matic is misschien wel de vaart. Soms bekruipt mij wel eens het knagende gevoel dat het tempo van toevoer van nieuwe dingen zo hoog is, dat je een nummer misschien niet genoeg tijd geeft om zich volledig bloot te geven. Nou doen we daar van alles aan hoor, zoals bijvoorbeeld de jaarlijkse Überlijst, waarin vele nummers nog eens even een ererondje mogen doen.  
Het komt ook voor dat een Snob besluit dat een nummer gewoon nog een weekje blijft staan, om te ‘rotten’, zoals één der Snobs dat zo geweldig verwoordt. Aan de andere kant is dit natuurlijk, berisp ik mijzelf, een non-probleem dat ontstaat uit de overdaad aan keuze die ons wekelijks wordt geboden. Genoeg gezeurd derhalve, en over tot de olijke orde van mijn dag, kind zijn in de snoepwinkel die Snob-o-Matic heet. Ouwe zemelaar. 

Door: Bert Toet

Mi Mye – It hurt (e)m(ily)e  
De Schotse formatie Mi Mye staat te boek als alt-folkband, maar eigenlijk raakt het mij meer op een manier alsof er, heel persoonlijk, een verhaal aan me wordt verteld. Recht voor z’n raap en min of meer terzijde onderstreept door wonderlijke muziek.  
“I know / Theres no “I” in “team” / But I also know / That theres no “I” in “fuck you” / And you fucked everything that I dreamed of.”  
Zo, leg die daar maar even neer, zou ik zeggen. Een hele mooie vreemde fascinerende eend in mijn bijt. Hier ga ik me ondanks tijdgebrek eens nader in verdiepen. 

Ralph Heidel, Plateau Green – Admiring  
De Berlijnse multi-instrumentalist Ralph Heidel, hier vocaal ondersteund door Plateau Green, maakt een uitermate charmante mix van, ik noem maar wat, Radiohead op z’n loopiest en Notwist op z’n meest filmisch. Maar zonder dat het eindresultaat Admiring er nou meteen één op één op lijkt.  
De hier gebruikte zang heeft met deze voorbeelden  weinig van doen en later in het nummer bemoeit zich er ineens een hele warme alt-sax tegenaan. Ook dit nodigt uit tot nader onderzoek. Ik begin te vermoeden waar mijn eerdere gevoel van ‘niet genoeg tijd’ zijn oorsprong vond.