Vanmorgen vroeg ik mij ineens af hoe en wanneer het eigenlijk begonnen is bij mij, de liefde voor avontuurlijke muziek. Hoewel mijn ouders geen muziekfanaten zijn in de mate waarin ik dat ben, was muziek wel altijd aanwezig in mijn ouderlijk huis. Mijn moeder was van de Beatles, mijn vader van de Stones en er stond ook nog de nodige Kate Bush, Creedence en Eagles in de platenkast. Dat had slechter gekund.  
Toch ontwikkelde ik, mede op aangeven van mijn wat oudere broer, al vrij vroeg een eigen smaak. Wat heet: mijn eerste, van ons opgetelde zakgeld gekochte singletje was Message In A Bottle van The Police en een snelle blik op Wiki leert dat ik toen acht jaar oud was. Ik had er toen al een heel jaar zeuren voor een pick-up voor mijn verjaardag opzitten.  
Later kwam ik er, tijdens mijn van A tot Z uitpluizen van de popencyclopedie, achter dat New Order – Blue Monday had ik gekregen van diezelfde broer voor diezelfde verjaardag – eerst Joy Division was. Bij de platenbus hadden ze daar maar één album van, Still. Voor degenen onder u die er niet bekend mee zijn: geen gemakkelijk instapje, die plaat. Maar het greep me toch, en vanaf toen ging het snel bergopwaarts.  
Op de middelbare school wisselde ik met vriendjes, waarvan enkelen nu ook Snob zijn, mixtapes uit en ging met hen naar concerten. Van het geld dat bestemd was voor mijn eerste rijlessen kocht ik een keyboard. Kortom, ik was altijd bezig met muziek en dat ben ik nog steeds. Ik luister heel veel en heel graag. Doet u mee? We hebben weer een fijne mixtape voor u klaar. 

Door: Bert Toet 

NB: Normaliter volgen hieronder twee nummers van de playlist die ik uitlicht. We hadden wegens gelijke stemming echter drie nummers in plaats van twee die doorgaan naar de lijst der lijsten, dus derhalve een extra track om in the spotlight te zetten. Aangezien ik hierboven weer eens redelijk op mijn praatstoel zat, doe ik dat – voor mijn doen – enigszins in vogelvlucht. 

Horsegirl – Antiglory 
De dames van Horsegirl weten precies hoe ze een best catchy nummer moeten ‘vermommen’ als lo-fi indie track. Een beetje zompige rammelsound (maar niet té), een beetje verveeld klinkende zang (maar wel over nagedacht), een vleugje Warpaint, een scheutje Pixies. Het zou allemaal gefabriceerd moeten klinken, maar toch doet het dat niet. Misschien komt het doordat ze Antiglory, naar eigen zeggen, ‘per ongeluk’ hebben gemaakt – al betwijfel ik dat. 

Andy Bell – World of Echo 
Ik vind Andy Bell solo leuker dan de lauwe doorstart van RIDE. Zo, je kunt het maar gezegd hebben. Lekker zoetige Britpop met een kleine twist zoals vroeger Pale Saints of Ultra Vivid Scene dat konden. Alleen al door die laatste referentie mijn moeite waard.  

Boy Harsher / Lucy – Autonomy 
Autonomy klinkt als een demo van New Order in zijn meest schaamteloze popmodus. Het doet vermoeden dat Boy Harsher en Lucy de boel schaterlachend voor de gek houden met cheesy synthlijntjes en net niet vals gezongen, best wel slechte teksten. En toch, probeer je voeten maar eens stil te houden. Feeling new, seeming used zoals ze zelf zeggen.