Onlangs verbleef ik, zoals zo’n beetje elke zaterdag sinds mensenheugenis, samen met twee van mijn liefste vrienden in het oefenhok. Naast het oneindig perfectioneren van meesterwerken die meestal verder niemand ooit zal horen, maken we daar de slechtste grappen en bespreken we wat ons zoal bezighoudt. Afgelopen zaterdag hadden we het over concertmomenten die ons hebben ontroerd.
Het viel me op dat daar best veel bands tussen zitten waar we thuis eigenlijk zelden of nooit naar luisteren. Het Spiegelzeltmoment tijdens Ignorant Boy, Beautiful Girl van Loney Dear op Haldern Pop Festival in 2008 bijvoorbeeld. Namanama: kippenvel. Efterkleng in de middagzon – welk nummer precies blijft een punt van discussie. Traantjes. Wintergatan tenslotte als laatste voorbeeld: zijn bijna kinderlijke enthousiasme werkt zó aanstekelijk, dat het leidt tot euforie.
Toch zijn het bands die thuis zelden door de speakers schallen. Livemuziek is kennelijk een compleet ander diertje dan studiomuziek. Wat heet, Radiohead heeft een heel album (King of Limbs) dat toch vooral jammer leek, maar in de BBC Basement ineens glorieus tot bloei kwam. En  Notwist heeft er patent op de zwakste nummers live tot briljantjes om te toveren. Ineens vraag ik me af hoe het de Snob-o-Matisten van deze week live zou vergaan.

Door: Bert Toet

AUA – Post Human Blossom
Fabian Bremer and Henrik Eichmann. Veel Duitser gaat het niet worden. “Aua” is ook een kreet die je vaak op Duitse festivals om je oren krijgt. Krautrock dus? Nou nee, want AUA is meer een aan Kraftwerk refererende semi lo fi indie rock act. Werkt dat? Wonderwel. Het resultaat is namelijk een synthy, doch warme track die desalniettemin ook weer iets gereserveerds en onderkoelds heeft. Vreemde eend, fijne bite.

Cloutchaser – This Is Real Math Rock
Clout Chaser volgens Urban Dictionary: “/klout ‘CHāsər/ noun: a person who strategically associates themselves with the success of a popular person or a currently contemporary trend to gain fame and attention. This personality disorder is often resembled as, “riding the wave” without concern for damage or integrity.”
Nou, mij hebben ze alleen door die omschrijving al. En dan blijkt dit ook nog een heel goed nummer te zijn, als je tenminste door de skips heen luistert, die klinken zoals wanneer u (vroegah) met uw dikke sjipsvingers aan uw CD had gezeten. Voor de term mathrock klinkt het mij net iets te lollig, maar fruitig is het wel.