Toen ik vanmorgen opstond was ik eigenlijk van plan om hier eens lekker flink van leer te trekken tegen de zomertijd. Dat ga ik niet doen. Ten eerste omdat, als ik heel eerlijk ben, mijn ergernis voor een niet te verwaarlozen deel zijn oorsprong vindt in mijn onvermogen om, na het verzetten, de klok binnen een redelijk te noemen aantal pogingen terug te hangen aan de daarvoor bedoelde schroef in de muur. Maar belangrijker, omdat ik veel leukere dingen heb om me over op te winden.
Zo word ik binnen heel kort weer oom. Sterker nog, als u dit leest ben ik dat naar alle verwachting voor de vierde keer geworden. Dat wonder, die spanning, straks de eerste blik, het zijn dingen die al het andere even glorieus in de schaduw zetten. Gezien het genenpakket is er nu al geen twijfel mogelijk; dat wordt er weer ééntje om mee te rekenen. Heel misschien zelfs wel een snobje, wie weet.
Luistert en geniet u ondertussen rustig van deze alweer tiende Snob-o-Matic van dit jaar, dan ga ik weer verder met mijn telefoon in de gaten houden.

Door: Bert Toet

TRAAMS, Soffie Viemose – Sleeper
Jaloersmakend vind ik het. Een simpel repeterend ritmeboxje en een glorieuze baslijn, meer heeft het Britse TRAAMS niet nodig als raamwerk voor een heerlijk laid-back indie liedje. En als dan ook nog de Deense Viemose (Lowly) een extra dimensie toevoegt met haar warme stemgeluid, ben je eigenlijk al klaar. Zou je denken, maar TRAAMS voegt hier vele lagen feedback, loopjes en samples aan toe die soms zo diep in de mix zijn verborgen, dat het me na een aantal luisterbeurten pas opvalt. Derhalve is Sleeper a gift that keeps on giving.
Ben ik overigens de enige die bij de zang van Leigh Padly onwillekeurig aan David Byrne moet denken? Hoe dan ook, de lente is nu officieel begonnen.

Crows – Room 156
Dan mag nu het licht even uit. De muziek van de Londenaren van Crows is, zo lijkt mij, gemaakt om live te ondergaan terwijl je met iets te grote pupillen in een bedompt zaaltje bier staat te morsen. Hoekige, dreigende riffs, een heerlijk knorrende bas en een hoorbaar geagiteerde zanger, gezellig is het allemaal niet, interessant des te meer.
Als ik me een beetje inlees blijkt mijn eerste indruk behoorlijk juist. Wat heet, de band staat erom bekend in de hitte van het moment niet te kijken op een gebroken ledemaat of instrument meer of minder. Behoorlijk intens. Joe Talbot (IDLES) is al om, dus misschien moet ik – een beetje op veilige afstand – volgende maand toch maar eens een kijkje gaan nemen in Paradiso.