Het geven van namen aan stormen heb ik altijd een vreemd fenomeen gevonden. Wat is daarvan nou de bedoeling? Als het doel is ons als onwetende burgers meer ontzag in te boezemen voor de kracht van de natuur lijkt me Corrie niet echt een winnares. Mijn moeder heet Corrie, en zij is vele fijne dingen, maar zelden angstaanjagend.  
Moeten we ons soms juist kunnen vereenzelvigen met de storm in kwestie? Dan vind ik persoonlijk Eunice ook raar, want ik ken helemaal geen Eunice en als ik me er een beeld bij zou moeten schetsen, presenteert mijn brein een rood aangelopen meisje dat met haar armpjes over elkaar “nee” zegt tegen alles wat haar wanhopige ouders opperen.  
De Snob is, wat je ook van de naam vindt, in ieder geval een storm van het soort waar je eens lekker in kunt uitwaaien. Van een soort die, ook al vliegt er van alles soms op hoge snelheid rond, je slechts in je gevoel raakt en dan blijft de schade meestal beperkt tot de eventuele aanschaf van een album of een concertkaartje. 

Door: Bert Toet

Darkher – Lowly Weep 
Darkfolkprogdoommetal las ik als omschrijving in een recensie van Lowly Weep, de nieuwste release van het Britse Darkher, dat feitelijk voornamelijk het alter ego is van muzikale veelkunner Jayn Maiven. Al springt enerzijds mijn Snob-radar met een bevredigende ‘ping’ aan, anderzijds mopper ik dat ik nou nog niks weet natuurlijk.  
Maar hoe langer ik luister, hoe meer ik tot de conclusie kom dat het wel klopt, die omschrijving. Hoewel Lowly Weep vrij geaard begint, waaiert het toch nog onverwacht via een slome metalriff uit tot epische proporties, om daarna, als ware het in het oog van storm, verstild op adem te komen voor het doomy slotstuk.  
Al met al is het een grimmige, toch vooral fascinerende vertelling. Een beter woord heb ik er niet voor. Of het moet gewoon de treffend gekozen bandnaam zijn. 

Melt Yourself Down – Balance 
Na bovengenoemde duistere onderneming knippen de Londenaren van Melt Yourself Down het (gekleurde) licht weer resoluut aan. In eerste instantie meen ik te maken te hebben met een mengeling van Franz Ferdinand op z’n leukst en Bloc Party toen ze dat überhaupt nog waren. Nadere beluistering leert echter dat hier oneindig veel meer en beter wordt gemusiceerd.  
Af en toe barst in Balance een ware wervelwind (daar gaan we weer) van meerdere lagen percussie los waarop het – in tegenstelling tot wat de titel doet vermoeden – prima uit balans raken is. Ook de rest van de muziek bestaat uit meer verdiepingen dan het schijnbaar eenvoudige thema in één keer prijsgeeft. Bedrieglijk slim in elkaar gezet, maar allereerst en misschien dus wel voornamelijk: een feestje.