Was ik nou ondanks lek geprikt afwezig ten gevolge van een vastberaden variant of liep ik angsthazig weg voor de verwoording van mijn ambivalente gevoelens betreffende Bob uit Zuid? I guess you’ll never know. Ja natuurlijk wel, ik vind Bob uit Zuid vooralsnog een ontzettend leuke gast van wie ik, Excelsior credits ten spijt, allesbehalve overtuigd ben dat hij meer is dan dat, hoewel ik toch keihard hoop dat hij het tegendeel zal bewijzen. Maar vergelijkingen met de Jeugd op dit punt? Nee joh.
Belangrijker: de Snobs zijn niet te stuiten, door iets dat aanstekelijk is doch wellicht vergankelijk blijkt te zijn. De Snobs zijn namelijk acht onverstoorbare muziekfanaten die, geheel belangeloos en come hell or high water – hadden we ook nog even tussendoor – doorgaan met naar boven ploegen van het beste, vreemdste, meest onverwachte of misschien wel meest ongewenste dat muziekland te bieden heeft. Dát zijn namelijk de gasten waar het om draait en dat heeft slechts een heel klein beetje met mijn aanwezigheid van doen. Waarvan akte.

Door: Bert Toet

Tramhaus – I Don’t Sweat
Ik heb het niet opgezocht, omdat ik mijn eigen bel niet wil vernachelen, maar ik mag toch hopen dat deze band is vernoemd naar het aanspoelpunt van het schuim der aarde dat menig uitgaand Rotterdammer van zekere leeftijd in zijn genen heeft gesloten. Wat een goede naam! We zitten sowieso goed in de sterke bandnamen, maar dat komt zo.
Wat eerst aan bod komt is deze fijne Rotterdamse band die bijna per ongeluk samengesteld werd tijdens een Left Of The Dial naleutersessie en daarna, wederom bijna per toeval, het meest serieuze is dat de samenstellende muzikanten (ze zijn allemaal al een tijd bezig) ooit hebben gedaan. Maar zo klinkt het gelukkig niet. Tramhaus maakt heerlijk rommelende post-punk die je kunt plaatsen in de zweterige hoek van Viagra Boys of Protomartyr bijvoorbeeld. Maar ja, they don’t sweat.

Kreidler – Revery
Sterke bandnaam nummer twee. En dat is niet het enige sterke, want deze mannen, sodeju, die hebben echt werkelijk alles wat u kunt verzinnen op het avant garde/spoken word/krautrock-vlak al een keer de revue laten passeren. Deze keer worden we echter verrassend warm ondergedompeld in een soort alternatieve versie van (zoals zowel één der Snobs als mijn eigen vrouw opmerkte) een Miami Vice soundtrack 2.22. Of dat erg is moet u vooral zelf beoordelen. Ik vind van niet, maar ja, ik heb hem dan ook in de lijst geplaatst en ik raad u aan om na het beluisteren van Revery vooral ook het gehele album als zodanig tot u te nemen