Vorige week schreef ik in de aankondiging van ons onvolprezen jaarlijstje nog dat we er weer waren, maar dat was eigenlijk onzin natuurlijk. Want vanaf deze week gaat de Snob-o-Matic pas weer écht van start met lekker veel nieuwe muziek (*) zoals u inmiddels van ons gewend bent. Als er aan dit lijstje te wennen valt tenminste, want we trappen keihard af met een eclectische lijst waarin het weer allerlei kanten op vliegt en er behalve vurige muziekliefde met de beste wil van de wereld geen rode lijn te ontdekken valt. Ik hou ervan, heb het gemist en heb er weer buitensporig veel zin in. 

(*) Om de keuze reuze te houden, zullen in de eerste twee Snob-o-Matics incidenteel nummers van de laatste 2 maanden van het vorige jaar voorkomen. 

Door: Bert Toet

Calibre – Cure Amen
Aan onze 10 van 21 viel mij vooral op dat er veel luistermuziek in stond. Direct werd ik uiteraard vanuit de Snobgelederen op allebei de typevingers getikt – álle muziek is per definitie luistermuziek klonk het hoofdschuddend. Aan de deze week uitgelichte nummers valt mij dan weer op dat de Snob vanuit de luie stoel is opgestaan. Er mag blijkbaar weer gedanst worden.
Om te beginnen op de old school drum & bass van muziekfabriek Calibre. De inmiddels in Berlijn residerende Noord-Ier, die ter wereld kwam als Dominick Martin, is een geval apart. Ondanks een enorme productiviteit (sinds de beginjaren 2000 minimaal één album per jaar en naar verluidt honderden niet uitgebrachte tracks) en muziek die gemaakt lijkt voor volle vloeren, blijft hij het liefst op de achtergrond. Naar eigen zeggen is het niet van vitaal belang of er iemand naar zijn muziek luistert, zolang hij – het liefst in afzondering – maar muziek kan maken, want dan is hij op zijn gelukkigst.
Kortom, Martin is een Snob, maar dat terzijde. Geniet van Cure Amen, dans lekker mee alsof er niemand kijkt (in mijn geval is dat maar beter ook) en laat me ondertussen even weten of u hier, net zoals een van de andere Snobs, ook daadwerkelijk een nummer van The Cure in ontwaart, want die vraag knaagt aan mij.

Pola Women – Disco Disco
We blijven nog even op onze denkbeeldige dansvloer deinen. Het is inmiddels wat later en een licht beschonken niet speciaal op iemand gerichte opwinding heeft zich van ons meester gemaakt. ‘There is allways a chance,’ lispelt zangeres Desiree Lune, al klinkt het alsof het idee van de kans aantrekkelijker is dan het potentiële gedoe als deze zich daadwerkelijk zou voordoen. Het is prima zo.
Samen met Michel Kuebler vormt ze het elektronische krautdanceduo Pola Women. De band is vernoemd naar het fotoboek Pola Woman van fotograaf Helmut Newton en dat vind ik wel passend, want ook zijn werk was vaak erotiserend van aard, maar met een dikke knipoog voor de goede verstaander. Wat minder passend is, is dat een Polaroid meestal wordt gezien als zijnde voor de fotograaf wat een schets is voor de schilder. Maar er is hoegenaamd niets schetsmatigs aan Disco Disco, die ik zou willen omschrijven al een kraakhelder geproduceerde retro-futuristische synthparel. “Ich bin verliebt diese Nacht,” en dat op zondagmorgen.