Er is weer van alles om het over te hebben en dingen van te vinden. Nou, en ik vind er dingen van hoor. Man, man, man. Boze en verdrietige dingen, bezorgde en verslagen dingen, opstandige dingen ook. Maar ik heb er vandaag even geen zin in en ik ga het er gewoon eens niet over hebben. Vandaag maak ik een hergroeperende pas op mijn plaats en verkies ik het weldadige escapisme van de Snob. Omdat het kan en omdat het even rust geeft te midden van alle onrust. Zouden meer mensen moeten doen, af en toe. Althans, dat vind ik dan.

Door: Bert Toet

Shy, Low – Umbra
Ik heb iets raars. Ik weet niet of ik de enige ben die dit heeft, want ik heb het er eigenlijk nooit over omdat ik op niemands teentjes wil trappen. En dit is iets dat bij veel muziekliefhebbers potentieel hoog op kan lopen. Ik vind namelijk dingen die ik goed zou moeten vinden niet goed. Ik zou nu meteen kunnen losbarsten met wat grote namen (TOOL, The Doors, Pink Floyd), maar dat doe ik uiteraard niet, want dan staan mensen meteen op hun achterste benen en dan hebben we de poppen aan het dansen. Ik kan er in veel gevallen ook geen sluitend argument aan koppelen, sterker nog, ik zie en hoor vaak aan alles dat het wél goed is wat er wordt geboden. Maar toch: niet goed.
Bij kleinere namen durf ik wel, lafaard die ik ben; zo is daar deze week Shy, Low. Deze Amerikaanse band weet van post-metal wanten, is gedreven, energiek en zijn muziek zit goed in elkaar. Er wordt gemusiceerd dat het een aard heeft, de bandleden menen het overduidelijk met hun hele wezen en hebben zelfs een passende zwart/wit clip met symboliek en alles. En toch: niet goed. Maar als je van heavy instrumentale post-metal houdt heb je mij natuurlijk al lang snoevend ter zijde geschoven. En terecht. Ik vond de toeters die op minuut 5 van het nummer Umbra invallen overigens wel mooi. Ik hoop dat dat helpt. 

Failure – Headstand
We blijven in Amerika met het (al is het met een flinke onderbreking zo nu en dan) sinds jaar en dag net onder de radar opererende trio Failure. Headstand is een broeierig brouwsel van contrasterende ingrediënten. Zo ontwaren we een stevig doordenderende, maar vrij helder klinkende drum in de ene hoek, een loomlogge en moddervette borrelbas in de tweede en klinkt vanuit de derde hoek een bijna gotische waaiergitaar. Maar als je precies in het midden gaat staan klinkt het schemerig, doch wonderwel.  Als zonlicht door het stof, zoals ze zelf zeggen.
Hoewel de band al dan niet actief tenminste sinds 1990 in muziekland rondwaart, is er verrassend weinig van te vinden op het wereldwijde web. Wel weet ik inmiddels dat het eerste album werd geproduceerd door Steve Albini, dat de band een door de heren van Depeche Mode zelf goedgekeurde cover van Enjoy the Silence in zijn repertoire heeft en dat hij meerdere malen getoerd heeft met TOOL.
Persoonlijk doet Failure mij aan Scumbucket denken en dat vind ik wél goed. Gelukkig, is mijn cirkeltje toch weer soort van rond.