Moe ben ik. Perscomoe, kapjesmoe, discussiemoe, deceptiemoe. En soms word ik dan boos. En dan ben ik weer moe van het boos zijn. Maar vooral van mezelf. Want we mogen niet verzaken! We moeten blijven ontdekken, genieten en uitpluizen. En plaatjes en kaartjes kopen als dat kan! Want als wij, de liefhebbers, het al niet doen, wie dan wel? En wat blijft er dan straks nog over? En dat ene fatsoenlijke concert waar ik recentelijk ben geweest was het ontzettend waard en deed weer zo veel vergeten en beseffen. Dus: ontdek, geniet en pluis uit… En koop die kaartjes! Want opgeven is verliezen. 

Door: Bert Toet 

GNOD – Regimental 
Het wordt natuurlijk wel vaker gezegd, maar in het geval van GNOD is het waar. Dit Britse collectief is een genre op zichzelf. Van te voren weet je namelijk maar één ding zeker: het wordt intens. Met welk soort medium die intensiteit wordt overgebracht verschilt per album, per optreden en per nummer.  
Als je GNOD live gaat zien, kan het goed zijn dat je een snoeiharde avant-garde techno set van de twee kernleden Paddy Shine en Chris Haslam om je oren krijgt. Of een noise/drone trip van anderhalf uur. Maar net zo makkelijk staan er tien man met wisselende instrumentatie een sludgepoel te graven die zijn weerga niet kent. Of doen ze iets met jazz of krautrock. Een optreden van GNOD is zoals de beste verhalen zijn: je had er eigenlijk bij moeten zijn.  
Het resultaat van deze creatieve overvloed is logischerwijs niet altijd even bevredigend op geluidsdragers te vangen. In de onoverzichtelijke stapel releases door en rondom GNOD zit dan ook genoeg minder materiaal, maar ik heb het gevoel dat het de band zélf in de laatste plaats boeit. Die is al lang weer met wat anders bezig. En dat kan zomaar ineens briljant zijn, dus wel blijven opletten is het devies.  
Regimental is het bezwerende openingsnummer van het sterke, nieuwste album La Mort du Sens, een nogal grimmige onderneming die mij meermaals aan Swans of Controlled Bleeding op zijn best doet denken. Maar laat dat vooral geen garantie voor de toekomst zijn. 

Maria B.C. and His Supermarket Society – Hard To Be 
Maria B.C. is, naast een overtuigend bewijs dat de Rockacademy wel degelijk fijne dingen kan voortbrengen, het alter ego van de Tilburgse muzikant Jannes van Kaam. Hij heeft de lockdown aangegrepen om alle energie die hij hierdoor niet elders kwijt kon te proppen in nieuwe muziek. En energiek is ie, de in 96 uur in elkaar gestampte ep Didn’t Think It Would Be A Jazz Record.  
Binnen een slordig kwartiertje overtuigt de band die rond van Kaam is ontstaan eenieder met een fatsoenlijk stel rockoren van zijn bestaansrecht. Hoewel vaak weggezet als garagerock, hoor ik ook genoeg alternatieve gitaarpop om vele draaibeurten op de betere alternatieve radiostations te verantwoorden. Wat zeg ik: af te dwingen.  
Al zijn de teksten vaak wat activistisch van aard, de luisterervaring is verre van streng belerend. Het is meer dat Maria B.C. iedereen (hemzelf incluis) een spiegel wil voorhouden: doe eens een stap terug en kijk naar wat voor gekte wij allemaal gewoon zijn gaan vinden. En ondertussen kan je net zo goed naar een lekker nummer luisteren toch?