Aangezien bij mij thuis video en audio aan elkaar geknoopt staan opgesteld ‘luister’ ik nogal eens muziek via YouTube. Dat kan soms onverwacht leuke dingen opleveren, zoals bijvoorbeeld de filmtip die langskomt in de video bij het liedje You need a better mind van Beauty Pill deze week. Voor iedereen die van korte film en tenenkrommend ongemak houdt: check Rachel van Andrew DeYoung! Lang verhaal kort: vanaf heden is de Snob-o-Matic ook op uw favoriete scherm te beleven.  

Door: Bert Toet 

The Byker Grove Fan Club – Ren Man 
Ik ga hier niet te veel woorden aan vuil maken: luisteren dit! Of beter nog, nodig al je vrienden uit, waarschuw de buren, zet alles wat kapot kan op zolder en trek iets ouds aan: er gaat met bier gegooid worden.
The Byker Grove Fan Club is live ongezien een feest, dat kan bijna niet anders. Gitzwarte humor op knallende gitaren en beukende drums, snoeren in de knoop en ik ben normaal geen fan van stagediven, maar ik sta zowat op de bank.
Met het soort sardonische scherts waar Britten het alleenrecht op lijken te hebben haalt zanger/bassist Huw Allen genadeloos de linksdraaiende ‘holier than houmus’ ridder te paard met dubbele agenda onderuit met een knoepert van een sliding. Post macho noise pop noemen ze het zelf. Ik weet alleen dat het deze week de nicest track in my inbox is.

Working Men’s Club – X 
Op deze rappe opvolger van het dansbare debuut van deze piepjonge band uit Manchester zijn de daarop zo kenmerkende acid-computerbeats ingeruild voor een echte drummer. Uit mijn mond zal het voor bekenden wellicht vreemd klinken, maar dat vind ik dus geen verbetering.
Als je de afstandelijke coolness die deze elektronica de nummers verleent wegneemt, blijkt er namelijk niet veel meer over te blijven dan de zoveelste opgewarmde post-wave prak. Wellicht is de enorme heisa die over het eerste album is gemaakt de band naar het hoofd gestegen, mogelijk hadden de bandleden wat langer moeten broeden op ideeën, of misschien zit er wel gewoon niet meer in. Feit is dat X me helaas maar matig kan boeien. 
Als je er dan als zanger Sydney Minsky-Sargeant tekstmatig ook nog eens regelmatig de pet naar gooit – bijvoorbeeld: I had a friend / she wasn’t pretend / there’s no start to this end – rest er weinig om over naar huis te schrijven. Daar kan geen Eurosonic relletje tegenop.