Mijn dochter (ze is 10) sprak gisteren weer eens wijze woorden: “Muziek is berangelijk pappa, je kan verdrietig zijn, blij zijn, nadenken, dromen, er is altijd muziek voor.” Afgezien van het feit dat ik als liefhebbende ouder het enige woord dat ze nog met regelmaat verkeerd zegt stiekem koester, kan ik deze boodschap als Snob en als mens alleen maar onderschrijven. Muziek is berangelijk mensen.  

Door: Bert Toet 

Helvetia – Death Trip 
Na het uiteenvallen van de wat mij betreft onterecht grotendeels over het hoofd geziene slowcore surprise Duster, besluit drummer Jason Albertini dat hij er nog niet klaar mee is. Hij slingert sindsdien met enige onregelmaat tapes, ep’s en verzamelingen van zijn hersenspinsels de wereld in onder de naam Helvetia, een knipoog naar zijn Zwitserse origine. 
Zijn werkwijze doet mij denken aan Blimey! in zijn vroege dagen, nl. dat ik vaak het idee krijg aanwezig te zijn bij een creatief proces in plaats van dat ik een afgerond geheel beluister. Onvermijdelijk is het dan ook dat het resultaat nogal wisselt van kwaliteit; met gemak stuiter ik binnen luttele minuten van New Year-achtige pracht via wat een kruising tussen Morphine en Velvet Underground lijkt (dat kan kennelijk) naar een minuutje waar de recorder zo te horen per ongeluk nog aan stond. 
Het maakt het album Presents Sudden Hex tot een muzikale achtbaan waarin je gedurende 15 nummers binnen 25,5 minuten (!) – als ware het een game – zo veel mogelijk briljantjes probeert te verzamelen. En net als bij zo’n game het geval is, speel je het daarna voor de zekerheid nog maar een keer om te kijken of je je score kunt verbeteren.  

The Grasshopper Lies Heavy – Sound Check In Japanese 
Post-hardcore-metal-noise? Het is het niet, niet helemaal, maar toch is dat de beste omschrijving die ik tot dusver kan verzinnen voor de muzikale sloopkogel die het Texaanse The Grasshopper Lies Heavy door mijn hoofd slingert. Dit is ouderwetse zonnebril-op-in-het-donker-normaalgesproken-ben-ik-niet-zo’n-headbang-type-muziek waaraan ontsnappen niet mogelijk is. De schaarse rustpunten fungeren hier als versterkers, vanzelfsprekende opmaten naar meer glorieus geweld. 
Hoewel de bandnaam refereert aan allerlei literaire ingewikkeldheid waar ik je nu niet mee zal vervelen, is de oorsprong van de songtitel Sound Check In Japanese dan wel weer verfrissend in zijn eenvoud; het nummer ontstond bij wijze van soundcheck. In Japan. Daar hou ik van. Ook vind ik het fijn dat dit nummer instrumentaal gehouden is. In het latere werk wil gitarist James Woodard er nog wel eens een schreeuwzang tegenaan gooien. Iets dat wat mij betreft eerder afbreuk doet dan toevoegt aan de primaire kracht van de muziek. Maar goed, dat is een kwestie van smaak en twisten.  
Afsluitend nog een kleine parenting tip van zijn moeder: “My mom was pretty supportive growing up when it came to me picking up a guitar.  I think she just didn’t want me to blow up the school, so a guitar was a good alternative.” Tja, daar is geen speld tussen te krijgen, dacht ik zo.