Als muziekliefhebber heb je het tegenwoordig niet gemakkelijk. Het aanbod van nieuwe albums is zo overweldigend dat de tijd soms te kort lijkt en door de bomen soms geen bos meer is te ontwaren. Ik ben hier om u te zeggen dat er een oplossing is mensen: de Snobs hebben het grove liefdewerk al voor u gedaan en presenteren geheel belangeloos wekelijks een overvolle borrelplank waar u uw favoriete lekkers vanaf kunt snoepen terwijl u zelf op uw gemak achteroverleunt. Neem gerust, er is altijd meer. 

Door: Bert Toet 

Circuit des Yeux – Dogma 
Ze wordt vergeleken met uiteenlopende grootheden als Nico, Nina Simone, Scott Walker en Diamanda Galás en daar valt wat mij betreft in elk afzonderlijk geval van alles voor en tegen te zeggen. Dit is een van die te koesteren artiesten die niet te categoriseren is op basis van een enkel nummer. 
Bij de eerste tonen van Dogma denk ik even met iets nieuws van BEAK> te maken te hebben. Dit wekt dus meteen mijn interesse. Hoewel de ietwat geaffecteerde zang van Haley Fohr met dat idee snel korte metten maakt, heeft het nummer wel een vergelijkbare prettig lege sfeer die de luisteraar alle ruimte geeft om de eigen gedachten de vrije loop te laten.  
En precies dat is voor mij de vinger op de zere plek, want anders dan bij BEAK>, grijpt het me in dit geval niet direct, maar dat zal Circuit des Yeux (het muzikale alter ego van Fohr) zeer waarschijnlijk een zorg zijn. Ik heb namelijk de indruk dat elk nummer van haar slechts (of misschien wel juist) een onderdeel is van een fascinerend en indrukwekkend muzikaal universum. Je moet er dus ouderwets ‘in duiken’ om de waarde van elk stuk in het grote geheel te kunnen waarderen. Klinkt als gedoe? Dat is het ook, maar voor de volhouder valt hier veel wonderlijks te ontdekken.  

Ovlov – Land of Steve-O 
Als je net als ik een liefhebber bent van melodieuze alternatieve gitaarmuziek, zal de enige buil die je aan Ovlov valt de klap voor je kop zijn, die je jezelf geeft omdat je de vorige twee platen hebt gemist. Op een fijne manier doet het aan van alles denken, van Pavement via Built to Spill tot Dinosaur Jr. Toch heeft het genoeg eigenheid om je eerder glimlachend dan hoofdschuddend in je platenkast te doen duiken.  
Die glimlach is er wel een als van de boer met kiespijn, want op het moment van uitkomen van de volgende langspeler Buds is het gezien het fragmentarische verleden van de band uit Connecticut en omstreken maar de vraag of hij nog wel bestaat. De enige constante is namelijk zanger/gitarist Steve Harlett, die onder de naam Stove overigens ook erg fijne muziek uitbrengt, dus de enthousiaste luisteraar wint altijd.  
Het nummer Land of Steve-O is er een uit de categorie ‘met je ogen dicht in gedachten Alternative Nation kijken in de jaren negentig.’ En zo te horen is dat een korrelige clip-zonder-verhaal van jongens en meiden op fietsen en skateboards. Het is heerlijk wegdromen en wanneer dan op het einde ook nog een gruizige gitaaroprisping voorbijkomt waar J zelf (red: J Mascis, frontman van Dinosaur Jr.) zich niet voor zou schamen, kan ik niet anders: daar is die glimlach weer.