Nu de weersomstandigheden uitnodigen tot verschansen is het des te fijner dat de Snob-o-Matic er is om de muzikale wereld bij je naar binnen te halen. Terwijl je op je lekkerst zit, wordt er geschreeuwd en gefluisterd, gedanst en gehemelstaard, uitgedaagd en bevestigd, zonder dat je jezelf hoeft bloot te stellen aan de elementen. Althans, die van buiten dan.  

Door: Bert Toet 

Low – Hey 
Als je als muziekliefhebber recentelijk niet onder een steen hebt geleefd is er waarschijnlijk weinig wat ik over de nieuwste Low kan zeggen dat je al niet hebt gehoord of gelezen. Ik ga het toch proberen, door het zo persoonlijk (lees: subjectief) mogelijk te houden. Low is een band waar je van moet houden. Dat bedoel ik vrij letterlijk, want de band doet in mij de betweterige puber ontwaken die je met medelijden en lichte wantrouw bekijkt als je hier de schoonheid niet van kunt inzien.  
Zelf was ik een late instapper, die pas ten tijde van The Great Destroyer goed is gaan luisteren naar het moois dat de band toen al een jaar of tien op hun geheel eigen, onverstoorbare wijze met de wereld deelde. Dat was fijn, want ik kon meteen mijn honger naar meer stillen door mijn achterstand in te halen. Sindsdien is het elke keer weer uitzien naar een nieuwe. Zo erg is het met me.  
Daardoor was het even schrikken toen daar in 2018 het album Double Negative was. Low nam hierop een abrupte bocht naar sonisch experiment, alom bejubeld vanwege de gewaagde, bijna destructieve benadering van hun eigen materiaal. Ik durfde het niet zo goed te zeggen – ik ben tenslotte een Snob – maar ik trok dat niet zo goed.  
Blijer dan met HEY WHAT konden ze me dan ook niet maken; de wel degelijk interessante richting van het vorige album wordt hier gecombineerd met de inherente schoonheid van melodie en zang. Elk nummer is raak en er zijn naast (en meestal in) de mooie liedjes genoeg experimentele uitdagingen om het album permanent in de voorhoede van mijn platenkast te plaatsen. Hey is daar niet minder dan een perfect voorbeeld van.  

TV Priest – Lifesize
Lifesize je schedel in knalt is het moeilijk te geloven dat TV Priest pas een jaar of twee serieus aan de gang is. Het klinkt allemaal zo vanzelfsprekend, moeiteloos haast, dat je bijna zou vergeten dat we hier te maken hebben met een band die drie jaar geleden nog alleen bestond in de hoofden van een groepje Londense vrienden.  
Moeiteloos is de beluistering niet: je moet hier komen, opletten en bij de les blijven verdomme. De mannen zijn boos en zullen je vertellen waarop ook. Een straf is dat niet, want de mij niet zelden aan postpunk anti-heroes Protomartyr herinnerende muziek groovet lekker gemeen en is rechttoe rechtaan genoeg geregistreerd om niets van de boodschap te verliezen. 
En die boodschap komt kennelijk ook live prima over, aangezien SubPop de band tekende op basis van één bijgewoond optreden. Over instant credibility gesproken. Wie wil zien alvorens te geloven, verwijs ik graag door naar het gewoon gratis online te beleven miniconcert van TV Priest voor KEXP at Home. Je zou er spontaan gezichtsbeharing van krijgen. 

Automatische tekst voor Facebook: Snobs over sonisch experiment en instant credibility #musicmagazine #snobomatic #column #playlist #newmusic #low #hey #tvpriest #lifesize