Als je muzikale trek hebt, maar even niet weet wat je wilt eten, dan is daar gelukkig het overvloedig rijk gevulde buffet dat Snob-o-Matic heet. Het is ‘all you can eat’ en genadeloos gevarieerd, maar pas op, het oog is vaak groter dan het oor. En aangezien er acht chefs in de keuken aan het rommelen zijn, kunnen we niet garanderen dat alle gerechten elkaar complementeren. Hoe dan ook: bon voyage et bon appetit!

Door: Bert Toet 

Deerhoof – Plant Thief 
En daar zijn ze weer, onverminderd ongrijpbaar, onnavolgbaar en catchy tegelijk. Deerhoof is inmiddels niet eens meer buitencategorie, ze zijn een categorie op zich. Hoewel de band uit San Francisco inmiddels alweer dik 25 jaar aan de weg timmert, is het nog steeds vooral een ‘critics & musicians band’. De band toerde op uitnodiging met zowel The Roots als Radiohead (en vele andere) en krijgt vrijwel altijd lovende kritieken, maar toch lukt het niet om bij het grote publiek voet aan de grond te krijgen.
Daar zal ook met Plant Thief gelukkig geen verandering in komen. Het gaat alle kanten op, er wordt korte metten gemaakt met gangbare structuren; de drummer heeft net een pot koffie en een liter Red Bull op, de gitarist lijkt soms een heel ander nummer te spelen. Kortom, het is weer genieten geblazen voor de snob.
Te midden van al dit geweld weet zangeres Satomi Matsuzaki hier en daar toch nog een pakkend refreintje te proppen, zodat het mogelijk is om heel even broodnodig lucht te happen, maar daarna gaat meteen het gas er weer tot de vloer op. Om het een en ander wat begrijpelijker te maken komt de single met een onbegrijpelijke animatievideo.
‘Someone’s cooking with my spices,’ klinkt het op een gegeven moment geagiteerd. Vreemd, ik denk ik niet dat ze bang hoeven te zijn dat iemand anders daar iets van bakt.

Famous – Modern Times 
Er is al een tijdje iets opwindends gaande in Engeland. Bands als Squid, Black Midi, Black Country, New Road hebben, hoewel verre van een gemeenschappelijk geluid, gemeen dat ze alle dozen technisch lego van muziek zonder de instructies te lezen omgekieperd hebben. Daar bouwen ze vervolgens geheel naar eigen inzicht en gevoel iets van dat mooi of lelijk, robuust of fragiel kan zijn, maar altijd oorspronkelijk.
Famous past prima in dat rijtje, maar waar de eerste ep England door de verschillen tussen de nummers nog wel iets weg had van een sampler van een alternatief label, is er op The Valley een meer herkenbaar, eigen geluid te ontwaren. Dat wil niet zeggen dat je niet vele malen prettig op het verkeerde been gezet wordt, maar er is wel meer sprake van eenheid.
Modern Times is een verscheurende hartenkreet dat qua intensiteit aan Paradise van Tropical Fuck Storm doet denken. Niets of niemand ontziend – zeker niet zichzelf – snijdt zanger Jack Merrett zijn ziel open, de nietsvermoedende luisteraar blootstellend aan ongefilterde hoop, vrees, twijfel, wanhoop, liefde en (zelf)haat. Spaarzaam begeleid door tokkelgitaar declameert hij me het plaatsvervangend ongemak in, tot er na drie loodzware minuten iets van een slordige ontlading volgt. Eigenlijk klinkt dat min of meer of hij z’n stoel omgooit bij het boos opstaan om hem daarna toch maar weer hoofdschuddend overeind te zetten.
Hoe onwaarschijnlijk is het na al dit drama, dat er op de rest van de ep toch nog wat te lachen en zelfs te dansen valt? Zeer. En toch is het zo.