Dansschoenen of kaplaarzen? Een Hawaii-shirt of een lange jas? De Snob is als het weer zo veranderlijk. Misschien is het nog het beste om gewoon lekker in je PJ’s op de bank de Snob te beluisteren terwijl de wereld slaapt, zodat je morgen alles weer een beetje beter weet. 

Door: Bert Toet 

Alexalone – Can’t sleep 
Wat ben ik blij dat ik een Snob ben. Anders had deze muziek, zoals zo veel moois en verwonderlijks, zo maar aan mij voorbij kunnen gaan. Was dat erg geweest? Nou en of! Bedankt dus, medesnobs dat jullie mij er op wezen. 
Alexalone is begonnen als knutselproject van Alex Peterson, maar inmiddels een hecht klinkende vijf-persoonsformatie die muziek maakt vanuit gevoel. Songstructuren doen er weinig toe en een nummer eindigt vrijwel altijd totaal ergens anders dan waar het begon. Spoken word en samenzang, wollig warm en heftig hard, finesse en feedback gaan, vaak binnen hetzelfde nummer, hand in hand. Dat klinkt misschien als een hele klus om te beluisteren, maar Alexalone weet het beslag altijd luchtig te houden zodat het nooit heel zwaar op de maag ligt. 
Can’t Sleep is een nachtmerriebezwering van een nummer; Alex wordt eerst wat versuft en onrustig wakker, maar raakt gaandeweg behoorlijk over de zeik, om uiteindelijk met boos dichtgeknepen ogen de slaap proberen af te dwingen. Gelukkig heet het volgende nummer op het album Let It Go.  
Daarover gesproken: je moet echt het hele debuutalbum Alexaloneworld beluisteren, want dat is eigenlijk de enige juiste manier om deze band te ontdekken. De nummers zijn te divers om er eentje representatief te laten. En ze klinken bijna allemaal alsof je er zelf bij bent. En dat is knap, aangezien ze grotendeels op de inmiddels door corona gemeengoed geworden digitale heen-en-weer-stuurmethode tot stand zijn gekomen. 
Hoewel… De bandleden zijn inmiddels ook weer lekker samen te vinden in het oefenhok. Check daarvoor vooral de video van Eavesdropper eens op uw favoriete tube.  

Deafheaven – Mombassa
Oh jee, Deafheaven, is eigenlijk het eerste wat ik denk als ik zie dat deze door de Snobs is geselecteerd om uitgelicht te worden. Ik heb deze band in al mijn beterweten namelijk al lang in het bakje Niks Voor Mij gearchiveerd wegens de door mij zo gehate dubbele bassdrum en vaker wel dan niet op mijn lachspieren werkende schreeuwzang. Maar ja, het Snob-zijn komt met verantwoordelijkheden, dus zet ik voor u mijn lange tanden in Mombassa.  
Groot is de verrassing als ik na een minuut of drie de neiging krijg te checken of ik niet per ongeluk een nieuw nummer van Slowdive te pakken heb. En nog best een lekker nummer ook. Maar nee, niets van dat alles, het is echt Deafheaven. Ik zal toch niet voor de zoveelste keer volledig op mijn woorden moeten terugkomen? Gelukkig voor mij steken de heren daar rond 5.25 zelf een stokje voor door zowel de schreeuwscheur als de dubbele bass nog even te ontketenen. Maar dan is het kwaad eigenlijk al geschied; ik ben ondanks mezelf toch geïntrigeerd.  
De band uit San Francisco maakt een gedurfde crossover tussen shoegaze en black metal, die lang niet voor iedereen zal zijn, maar zeker nadere beluistering verdient. De beter geïnformeerde metal-avonturier weet natuurlijk al lang genoeg.