De ene Snob herstelt een nu juist gespelde meester (Ryuichi Skamato – red) in ere, de andere breekt een lans voor kwaliteitspop terwijl een derde een verloren gewaand punkpop icoon in het voetlicht zet. En verder? Nieuws, veel prachtig nieuws. 

Door: Bert Toet 

Wednesday – Twin Plagues
Toen deze Snob een Snobje was had hij bij het beluisteren van veel muziek het idee dat hij dat ook best – zo niet beter – zou kunnen. Aangezien ik destijds voornamelijk naar bedrieglijk onbehouwen klinkende gitaarnoise luisterde, leek dat makkelijk zat. Mijn vrienden waren het me eens. 
Na een kort rondje instrumenten verdelen, schafte iedereen het zijne aan en met het volume op 11 en een bak distortion zou het ongetwijfeld helemaal goed komen. Een tijdje vonden we dat zelf ook echt, maar allengs kwamen we tot de conclusie dat je om echt goeie noise of gerichte feedback te produceren, juist een enorm goede beheersing nodig hebt. En daarmee kom ik na een korte introductie dan to the point waar het hier om draait. 
Twin Plagues van Wednesday begint met een verzengend salvo feedback, waarna er een heerlijke lome noisy groove wordt neergelegd waarvan ik, inmiddels ouder en wijzer, alleen maar kan dromen. Wednesday weet precies wat er nodig is om een spannend liedje te schrijven, terwijl er ook, zeker op de rest van het gelijknamige album, tekstueel veel te genieten valt. De band uit Asheville, North Carolina beperkt zich overigens niet tot geluidsmuren. Er wordt op het album Twin Plaues namelijk ook gebruik gemaakt van pedal steel, Rhodes piano, mooie samenzang en akoestische gitaar. Dat levert al met al een fijn afwisselend Amerikaans avontuur, dat in huize Snob al enige tijd op repeat staat en toch nog steeds verrast.  

Smudged/Het Gezelschap – Ewan McGregor
Voor wie zich heeft afgevraagd waar in de nog steeds niet afgelopen tijd toch voor f***’s sake het feestje was: in Rotterdam dus. Een ietwat opgefokt, maniakaal feestje is het wel, het zweet druipt van de muren, de lampen desoriënteren, je raakt je vrienden kwijt en herinnert je er de volgende dag lang niet alles meer van, maar verdomd, wat waren we hier aan toe.  
Met tomeloze energie en twee gestrekte benen komt Smudged er vol in om met een assist van Het Gezelschap dwars door de keeper heen midden in het doel te scoren. Waar vierkante Krautrock een band als de Staat vaak hopeloos voorspelbaar maakt, wordt diezelfde hoekigheid hier succesvol als wapen ingezet en met een vuur gespeeld alsof het potdomme de eerste keer is dat je zoiets hoort.  
De vergelijking die wel met Prodigy wordt gemaakt, begrijp ik niet zo, de verwijzing naar de gecontroleerde chaos van Squid des te meer. Des te leuk is het dat de bandleden, Bart Hoogvliet, Mink Steekelenburg, Arjuna Vlasblom en Victor Heijink, al in vele bands en/of hoedanigheden hun sporen hebben verdiend (en verdienen), maar hier zo fris en onbezonnen klinken als een opblaasknuppel in een hoenderhok met vrije uitloop.