Folk en postcore, doordacht elektronisch en episch distorted, melancholisch en euforisch. Als de Snob het niet heeft, vergeet het dan maar. Welkom in onze eclectische muzikale wereld waar alles kan en mag, zolang wij het maar goed vinden.  

Door: Bert Toet 

The Martha’s Vineyard Ferries – Jail Material
Het eerste gevoel dat me bekruipt bij beluistering van Jail Material is gelukzalige herkenning. Het is alsof ik een oude bekende tegenkom en we onbekommerd de draad weer oppakken. 
Natuurlijk is het hard/zacht-trucje bekend, en ja, de voor effect ietwat toon-onzuivere zang die toch net niet vals is, dat hoor je ook zo vaak. Maar wacht eens, dat basgeluid klinkt wel heel erg vertrouwd en die zanger, die ken ik toch? Enfin, ik zal wel de enige Snob geweest zijn die er zo lang overdeed om te ontdekken dat we hier te maken hebben met een heuse supergroep. Alsof je een emmer helden omkiepert: Elisha Wiesner (Kahoots) op gitaar, Bob Weston (Shellac, Volcano Suns, Mission of Burma) op bas, en Chris Brokaw (Come, Codeine, The New Year) op drums. Stiekem vind ik het wel fijn, dat ik dat eerst helemaal niet door had, want ik vond het liedje al heerlijk zonder de onvermijdelijke verwachting die nu eenmaal uitgaat van supergroepen. 
Volgens de heren zelf is de band overigens een uit de hand gelopen grap. Na een gezellig wedstrijdje wie de meest onzinnige bandnaam kan verzinnen dachten ze: waarom eigenlijk ook niet? Zo ontspannen kan het dus gaan en zo klinkt The Martha’s Vineyard Ferries ook; de mannen hebben hoorbaar plezier in wat ze doen. Verwar dat niet met vrijblijvendheid, want er is meer dan genoeg focus om een verrassend album op te leveren dat mijn inmiddels dan toch ontstane verwachtingen met gemak overstijgt.  

Mogwai – Ritchie Sacramento
Mogwai is een band die voor mij al bijna een heel muziekleven lang altijd op de achtergrond aanwezig is. Ik heb er niks van in mijn al dan niet virtuele platenkast staan, maar ik kan eigenlijk niet uitleggen waarom dat is. Telkens wanneer ik het ergens hoor, neem ik me voor om nu eens wel een heel album uit te pluizen. Maar dan komt er weer iets anders interessants langs en dan doe ik het dus toch niet. Onterecht, blijkt ook nu weer. Het laatste album As The Love Continues kwam niet voor niets op 1 binnen in de UK-albumchart en a few million Brits can’t be wrong. Nou ja, bij wijze van spreken.
Ritchie Sacramento is zo’n nummer waar een waarschuwingssticker op zou moeten zitten voor bestuurders. Het dendert zo heerlijk door, dat je ongemerkt ineens in de linkerbaan belandt en je afvraagt of je misschien niet beter een omweg kunt nemen deze keer. Leuk detail: de titel is ontstaan doordat een technicus niet op de naam van Ryuichi Sakamoto kon komen en dat vonden ze zo grappig, dat ze het de verhaspeling tot titel hebben verheven (lees meer hierover in het interview van MuziScene met Stuart Braithwaite).  
Als er iemand is die Mogwai niet al te beklemmend serieus neemt, is het dus Mogwai zelf wel. Misschien is dat ook wel meteen het probleem; het klinkt niet urgent genoeg en blijft het daarom bij mij nooit echt hangen, al zal ik me Ritchie Sacramento wel blijven herinneren.