De Snob-o-Matic is een wekelijks ververste playlist gevuld door liefhebbers. De snobs verrassen zichzelf en elkaar graag met nieuwe muziek. Die verrassing kan hartverwarmend, oorverdovend, ontroerend of schrikbarend zijn, maar is voor het open oor altijd aangenaam. Elke week lichten de snobs twee nummers uit, die door een van hen van commentaar wordt voorzien. 

Door: Bert Toet 

Common Holly – Preoccupy
Common Holly is een Canadees bandje rond geboren New Yorkse Brigitte Naggar, waarvan het debuut uitkwam op het Australische label Solitaire. Volgt u het nog een beetje? Deels waarschijnlijk … en daar is de muziek dan ook naar, want die klinkt als geordende toevalligheden. En dat bedoel ik positief, want de nummers van Common Holly voelen ongedwongen, Naggars stem klinkt natuurlijk en de arrangementen alsof ze nou eenmaal zo zijn ontstaan. Maar dat is uiteraard niet zo en dat is meteen het knappe hieraan: dat het ondanks de soms vreemde elektronische toevoegingen en de maar zelden klassieke songstructuren toch vooral klinkt alsof het gewoonweg precies zo moet zijn.  
Preoccupy is daar een fijn voorbeeld van. Het is een klein en intiem liedje dat voorbij is voor je het weet. Maar je bent geneigd het meteen nog een keer op te zetten, want: piepte daar een dial-up modem? En wat zong ze nou precies wat zo lekker nèt niet bleef hangen? En aan welk mooi moment deed dat gitaarloopje me ook alweer denken?  
“This song is about listlessness,” heeft ze er zelf over gezegd. Mooi woord vind ik dat, al staat mijn enthousiasme voor dit nummer er loodrecht op, maar dat kan mij als rechtgeaarde snob natuurlijk niets schelen.  

Part Chimp – Dirty Birdy
Zelf denk ik graag heel wat te weten als het gaat om (alternatieve) muziek. Gelukkig word ik met grote regelmaat uit de droom geholpen. Bijvoorbeeld in het geval van het Britse Part Chimp. Deze band is door mij namelijk op onverklaarbare wijze al ruim 20 jaar onopgemerkt. Als een credible versie van Triggerfinger rockt, dampt en ronkt Dirty Birdy dat het een donkere aard heeft, inclusief verpulverende net-niet gitaarsolo (de enig toegestane soort als je het mij vraagt) op het einde. Het album Drool staat trouwens vol met dit soort van dik hout gezaagde puike planken.  
Naar verluidt heeft deze band een reputatie hoog te houden als Loudest Live Band Ever. Jammer dat ze vooralsnog alleen optredens in de UK in hun agenda hebben staan. Ik ga ze vanaf nu in elk geval in de gaten houden en leg m’n oordoppen vast klaar.