De Snob-o-Matic is een wekelijks ververste playlist gevuld door liefhebbers. De snobs verrassen zichzelf en elkaar graag met nieuwe muziek. Die verrassing kan hartverwarmend, oorverdovend, ontroerend of schrikbarend zijn, maar is voor het open oor altijd aangenaam. Elke week lichten de snobs twee nummers uit, die door een van hen van commentaar wordt voorzien. 

Door: Bert Toet 

10.000 Russos – Super Inertia 
Sprak ik eerder over onbevangen ontwaken op een festival, dit nummer is voor mij de soundtrack van de uren voor het slapen gaan. Ik wandel wat onvast rond, zonder plan maar met een vage grijns op m’n gezicht. Iedereen kwijt, maar dat is ok, want we komen elkaar altijd weer tegen. Hoe laat of vroeg het is weet ik ook niet, want geen horloge; maar wat een heerlijk vage types lopen hier rond om me aan te vergapen.  
Eigenlijk heb ik een beetje honger, maar er komt een fijn, stampend geluid uit de tent op links – het klinkt als Suicide, Neu! of A Place To Bury Strangers – dus eerst maar even daar kijken. En in mijn verzonnen herinnering dendert daar dan Super Inertia de zaal in. Resistance is futile, de Portugese psychdroners grijpen me zonder mededogen bij de kladden en sta ik hier nou zo waar te dansen? Ondertussen word ik op m’n schouder getikt door een bekende. Hij heeft een biertje voor me meegenomen, want hij dacht al dat ik hier zou staan.  

Moin – Crappy Dreams Count
Joe Andrews en Tom Halstead  opereren al jaren als Raime, een voornamelijk elektronisch duo dat weldoordachte klanktapijten je oren in masseert, recentelijk met hier en daar een vleugje jungle en een toefje techno. Met dat als uitgangspunt sta je voor beluistering van hun nieuwe project Moin met behoorlijk lege handen. De heren hebben hun jaren negentig post-punk/hardcore platenkast maar eens omgekelderd en dit levert in samenwerking met percussioniste Valentina Magaletti een compleet ander geluid op.  
Shellac doet mathrock, Bitch Magnet met samples? Ik kom er niet uit en dat is precies wat Crappy Dreams Count zo goed maakt. Het is opwindend, gejaagd, spannend, anders! Ik raad dan ook ten zeerste aan het hele album – Moot! – eens een kans te geven. Daarop mogen we alleen op de laatste track even bijkomen.