Ik heb de afgelopen dagen nog nooit zoveel mensen ‘zie je wel’ horen zeggen. Het lijkt erop dat de wereld inmiddels in drie groepen is verdeeld en twee daarvan waren er al lange tijd heilig van overtuigd dat de maatregelen weer zouden worden aangescherpt. De ene groep zag het van mijlenver aankomen, omdat elk menselijk contact onvermijdelijk leidt tot een vreselijke ziekte; de andere groep weet dat dit slechts een eerste stap is naar een totaal nieuwe wereld waarin we nooit meer iets mogen en via vaccins worden uitgemoord om ruimte te maken voor de elite.

Beide groepen konden afgelopen vrijdag gebroederlijk tegen de naïeve derde groep zeggen: ‘Zie je wel, daar gaan we weer.’

Voor die derde groep – waar ik bij hoor – waren het toch een paar leuke weken; even de hoop gehad dat we dichtbij de verlossing waren. Dat we vrijdag gewoon weer aan de slag konden met het verplaatsen van een concert, had ik niet zien aankomen. Het was maar één concert, dus we hebben bij Rotown weinig te klagen. Maar ik ben in al mijn naïviteit wel plaatsvervangend boos voor al die festivals die volle kracht vooruit zijn gegaan, omdat ze eindelijk groen licht kregen. Om op het laatste moment zo ongenadig hard terug te worden gefloten, is een klap die niet iedereen te boven zal komen.

Er was een miljard voor uitgetrokken om dit te laten werken. Een miljard. En dan zou het de schuld zijn van mensen die QR-codes kopiëren en van horeca-uitbaters die de codes niet goed controleren. Alsjeblieft zeg. Als dat al waar is, was er dan voor dat bedrag niet een beter systeem te bedenken?

Dat is natuurlijk niet het meest wonderbaarlijke. De belangrijkste vraag is: waarom worden de resultaten van de Fieldlab-evenementen ineens terzijde geschoven en komt een buitenfestival langs dezelfde lat te liggen als een slecht geventileerde discotheek? Dat voelt toch op z’n minst wat gemakzuchtig aan.

Voor de twee andere groepen zullen het domme gedachtes zijn. Die snappen precies hoe het echt zit natuurlijk.

Hoe dan ook, we hebben allemaal gezien dat de besmettingen explosief stijgen, maar er is ons steeds verteld dat het om de bezetting van de IC-bedden gaat. We gaan de komende weken zien of dat klopt. Als de vaccinaties werken, als de maatregelen de besmettingen terugdringen en de IC-bedden blijven leeg, dan kunnen we gewoon door, toch? En dan komen we hopelijk op het punt dat de naïeve derde groep tegen de rest kan zeggen: ‘Zie je wel, uiteindelijk komt alles goed.’

Minke Weeda